Rozdział VIII

Witam!
Dziękuję serdecznie za odpowiedź na mój apel! Jestem bardzo zadowolona z was - moich czytelników. I ogłoszonko dodam.
Dobiliście do 2000 komentarzy i ponad 170000 wejść na bloga. Serdeczne dzięki! I na sam koniec zapraszam na rozdział.

Rozdział zbetowała Tomione.

Rozdział VIII

Pierwsze promienie słońca wpadają do pokoju. Zakrywam oczy, blask o poranku oślepia, sprawia, że nie mogę zebrać myśli. Tak, nienawidzę takich nie idealnych dni.

Powoli wstaję. Nie jest to łatwe, zważywszy na moje nocne urojenia. Ostatnio, chociaż wcale tego nie chcę, w snach pojawia się młoda kobieta. Jest brzydka, przyodziana w łachmany. Wygląda jakby pochłaniała ją śmierć. Powoli, od środka, zjada jej wnętrzności. Następnie wychodzi na zewnątrz, aby pokazać jej nagie kości. Jej brzydota ginie dzięki głodnej, czarnej śmierci. Tak, właśnie tak. Nie jestem przerażony, raczej zaskoczony. Nie wiem kim jest dla mnie, nie wiem czy w ogóle istnieje, a jednak pojawia się w tych marach.

Dźwigam swe blade ciało do góry. Chwiejąc się na nogach, podchodzę do komody. Opieram się o nią. Nie jestem pewny czy mogę dzisiaj ruszać w podróż pamiętając, że mam w rękach broń doskonałą — przyjaciółkę Harry'ego Pottera, Hermionę Granger. Mimowolnie na mych ustach pojawia się uśmiech. Przypominam sobie wczorajszy dzień. Zachwyt miesza się z adrenaliną, która prowokuje do działania. Nie poddam się, jestem w końcu kimś wielkim i robię wiele dla swej przyszłości.

Nie zauważam jednak, że moje dłonie zaciskają się na komodzie. Dopiero ból zmusza mnie do popatrzenia na własne ręce. Na opuszkach palców pojawia się czerwona ciecz. Krzywię się na ten widok. Na czarną komodę spadają kropelki krwi. Rozbryzgują się po blacie, tworząc mozaikę. Chociaż widok krwi mnie nie zachwyca, teraz jestem oczarowany tą sytuacją. Unoszę dłoń do ust, moje wargi dotykają przeciętych miejsc. Smakuję metalicznego napoju wampirów. W mojej głowie rodzi się jakaś nienaturalna żądza krwi. To jest niespotykane, dziwne i zupełnie odmienne od moich stałych punktów życia porannego.

Powoli, niechętnie, rozchylam swe wargi, aby pozbyć się tego smaku. Zahaczam jeszcze o jeden palec —  chęć i łakomstwo przyprawiają mnie o ból głowy.

Stoję w miejscu, patrząc na swe odbicie. Lustro, które wisi nad meblem jest dzisiaj dla mnie jak kubeł zimnej wody. Odwracam swój wzrok. Szukam zegara, zawsze zapominam, na której ścianie wisi. Gdy moje oczy zauważają wskazówki, przeżywam pierwszy szok.

Jest dopiero piąta rano. Za wcześnie na wszystko. Zrezygnowany wracam do łóżka. Nie mam pojęcia, co robić tak wcześnie. Z drugiej strony jestem wypoczęty i gotowy do działania. Późniejsza podróż zbiera ze mnie żniwo, na samą myśl czuję zmęczenie i radość. Te skrajne emocję przepełniają mnie od stóp aż po głowę.

Zegar tyka, ten dźwięk powoduje u mnie odrętwienie ciała. Czuję się martwy, taki bez życia. Bezczynność mnie dołuje, jestem słaby, a mój umysł się cofa. Wszystko trwa do momentu kulminacyjnego. Wstaję z łóżka jakby ktoś przypalał moje ciało niewidocznym ogniem.

Idę do łazienki, myję swą twarz. Powoli nabiera kolorów. Mimo tego, że jestem blady, z podniecenia na moich policzkach pojawiają się wypieki. Zapominam o bibliotece, właśnie tam chcę się udać. Rażony swoim cudownym pomysłem, przyodziewam na siebie czarną szatę i wychodzę na korytarz.

Ta część domu jest wyjątkowo ciemna. Nie ma tu żadnych okien, a pochodnie przy drzwiach dają tylko pozorne światło. Większa część przejścia do schodów jest skąpana nocą, mimo tego, że słońce dopiero pojawiło się na horyzoncie. Pewnym krokiem przemierzam odcinek, który przybliża mnie do celu. Docieram do schodów, stopnie prowadzą mnie w dół. Idę powoli, nigdzie mi się nie śpieszy.

Biblioteka znajduje się na parterze posiadłości. Jest ogromna, a księgi, które posiadają Malfoyowie są niezwykle interesujące. Pierwszy raz widzę taki zbiór dzieł. Zabieram ze sobą kilka tytułów, które będą mi najbardziej potrzebne.

Dochodzę do ogromnych drzwi. Wyciągam swoją różdżkę i delikatnie dotykam wrót. Jedno pęknięcie wystarczyło i już stoję przed wielkim regałem.

Biblioteka Malfoyów jest stanowczo większa od tej w Hogwarcie. Wliczając, oczywiście, dział ksiąg zakazanych. Wielkie stosy książek leżą przy okrągłym stole na środku pomieszczenia. Wokół niego są same półki z opasłymi tomiszczami. Co jakiś czas jeden z tytułów leci na swoje miejsce. Uwielbiam magię, jestem cząstką świata czarodziejów. Swoim istnieniem potwierdzam tylko jedno - swoją wyjątkowość.

Ostrożnie przechadzam się pomiędzy regałami. Wydaje mi się, że wszystko pnie się w górę z każdym moim krokiem. Skręcam w jedną z alejek. Chyba tutaj stoi odpowiedni tytuł z zakresu eliksirów.

„Eliksiry śmierci” są mi niezwykle potrzebne. Jeśli mam się doskonalić, to w każdej, możliwej dziedzinie. Czarna magia opiera się bowiem na wielu innych działach magii. Nauczę się wszystkiego, co potrzebne, aby osiągnąć sukces.

Książka ma zieloną okładkę, na której znajduje się kociołek. Wygląda jak mugolski elementarz, który leży w sierocińcu... nie, już go tam nie ma. Zapominam czasem, że minęło ponad pół wieku i możliwe, że ten budynek przestał istnieć.

Chwytam w dłonie książkę i wracam do stolika. Kładę ją na stół i wracam do dalszej podróży.

Biblioteka składa się z trzech części. Po prawej stronie znajdują się książki naukowe, te potrzebne do nauki wiedzy, którą przyswaja się w szkole. W dwóch słowach — wiedza podstawowa. Po lewej stronie znajdują się książki, które czyta się dla zabicia czasu. Mówiąc prościej — nic ciekawego. Na samym środku jest część, która najbardziej mnie interesuje. Wszystkie tomy wykraczają poza wiedzę ogólną. To właśnie ich potrzebuję. To dzięki nim jestem w stanie dojść do czegoś lepszego, większego i jednocześnie strasznego. Małymi kroczkami posuwam się do przodu, by w ostateczności osiągnąć sukces. Wszystko jest jeszcze w fazie początkowej, jednakże za kilka lat będzie już skończone.

Kieruję się naprzód. Zbieram po kolei wszystkie dzieła, które mogą dać mi nowe doświadczenia, nową wiedzę. Takie dzieła jak „Zaklęcia niewybaczalne i ich zastosowanie”, „Okumencja i legilimencja”, „Czarnoksięskie przedmioty i ich właściwości” i wiele podobnych kładę na stół. Stos rośnie z minuty na minutę. Zmęczony padam na krzesło, które stoi na samym środku. Do złudzenia przypomina to jakiś proces. Brakuje tylko sędziów, którzy skażą mnie na śmierć. Uśmiecham się na samą myśl o tym.

Tak wcześnie zaczął się ten dzień. Od samego rana staram się zawładnąć swoim umysłem i w końcu kieruję go na właściwy tor. Zostało jeszcze pakowanie. Macham różdżką nad księgami, które unoszą się w powietrzu. Manewrując nią, idę do przodu, a tomy lecą za mną.

Przechadzam się po posiadłości. Długie korytarze ciągną się w nieskończoność. Dochodzę w końcu do jadalni, którą skrzaty przygotowują do posiłku. Zasiadam na krześle, które jest przy samym wyjściu. Książki lewitują nad moją głową, zataczając koła. Czekam aż wreszcie zjawią się gospodarze.

— Witam, Tom.

W drzwiach pojawia się Dracon. Delikatnie podnoszę się z miejsca i kiwam głową w stronę chłopaka. Tak samo postępuję jak przychodzi Lucjusz wraz z małżonką. Oboje zasiedli na górze stołu i popatrzyli na skrzaty domowe.

— Śniadanie. — powiedziała cicho pani Malfoy.

Zastawa wleciała przez otwarte drzwi na korytarz. Talerze, szklanki, sztućce, miski. Wszystko powoli zapełnia stół, który pod ich ciężarem ugina się. Posiłek się zaczyna, gdy pan Malfoy bierze widelec w dłoń. Teraz i ja mogę skonsumować.

Czas leci dzisiaj stanowczo za wolno. Mam ochotę już jechać, jak najdalej i najszybciej. Całe szczęście, że podczas jednych wakacji udało mi się dotrzeć do Albanii. Lasy w tym rejonie świata są niezwykle gęste i ciepłe. Mam ochotę, a nawet może i pragnienie już się tam znaleźć. Iść tylko po dziewczynę i zabrać ją ze sobą — to moje zadanie. Jestem ciekawy czy zaklęcie Imperiusa osłabia się. Mimo tego, że nie stosuję go za często, to jednak uważam, iż jest doprowadzone do perfekcji. Śmieję się cicho, nie chcę, aby ktokolwiek zauważył zmianę na mojej twarzy.

— Tom, czy wiesz już, kiedy wyjeżdżasz?

Pan domu kończy jedzenie i patrzy na mnie wyczekująco. Przełykam ostatni kęs jajka sadzonego i odpowiadam.

— Jak najszybciej. Czas gra tutaj ogromną rolę.

Patrzę na mężczyznę w średnim wieku. Mruga kilkakrotnie i splata swoje dłonie.

— Tak, rozumiem. Czy czegoś ci jeszcze potrzeba?

Zamyślam się. Przecież wszystko jest już ustalone. Czyżby Lucjusz nie pamiętał o tym?

— Środki, które potrzebne są do przetrwania.

Nienawidzę prosić i nigdy się do tego nie posunę. Takie zachowanie nie leży w mojej naturze, staram się tego uniknąć jak ognia. Czym prędzej wstaję.

— Pójdę do dziewczyny.

— Draco, pójdź z Tomem do tej szlamy.

Narcyza skinęła na swojego syna, który podchodzi do mnie powolnym krokiem.

— Dziękuję, pani Malfoy.

Kolejny raz skłaniam się przed kobietą, a następnie wychodzę z jadalni.

Chłopak po mojej prawej stronie idzie cicho, boi się własnego cienia. Zachowuje się jak jego własny ojciec — tchórz i oszust. Zamykam oczy i proszę o pomstę do nieba. Tak, nie jestem zachwycony jego towarzystwem. Jego blond włosy falują na każdym kroku. Wygląda jak porcelanowa lalka, którą można uszkodzić samym patrzeniem na nią. Taki właśnie jest syn Malfoyów. Delikatnie podnosi głowę do góry i patrzy w moim kierunku.

— Jesteś zapewne zadowolony ze swojego planu?

Aż mnie dłonie świerzbią. Powstrzymuję się, wszystko dla mojego własnego dobra. Nie mogę przecież od tak sobie podejść i uderzyć go w twarz, to mi nie przystoi.

— Tak, bardzo.

Na całe jego szczęście wchodzimy do lochów. Schodzenie kilka pięter w dół spowodowało, że powietrze stało się wilgotne i niesamowicie gęste. Czuję się tak, jakbym stał po środku lasu równikowego. Nabieram w płuca gazu, w moim brzuchu robi się nieprzyjemnie ciasno. To zły znak, na pewno.

— To tutaj. Zostawię cię.

Chłopak odchodzi. Wzdycham. Jestem tuż przed celą dziewczyny. Widzę jej poplątane włosy, które opadają jej na ramiona. Widocznie śpi, gdyż jej oddech jest miarowy. Twarz ma ubrudzoną błotem, które pomieszało się ze łzami. Fascynujący widok. Myślę, że zaklęcie Imperiusa nie jest w stanie zapanować nad całym ciałem. Takie reakcje jak płacz, smutek czy cierpienie zawsze są odczuwane, nawet jeśli narzucam na kogoś swoją własną wolę.

Budzi się. Widzę jak jej oczy błyszczą w blasku pochodni, która zawieszona jest nad wejściem do jej celi. Rozgląda się po pomieszczeniu, przerażenie przejmuje wodzę nad ciałem. Gdzie jest, czym się staje? Nie wie przecież, że jest częścią czegoś wielkiego, czegoś, co sam zaczynam i doprowadzam do końca. Tak, wszystko idzie jak po maśle.

Dziewczyna zauważa moją obecność. Jej źrenice rozszerzają się, a na mych ustach pojawia się delikatny uśmiech. W myślach uderzam jej głową o posadzkę i patrzę jak posoka wypływa na posadzkę.

— Nie możesz, Tom — słyszę to w myślach, jestem tego świadom. Nie mogę, inaczej plan spali na panewce. Chcę, lecz nie mogę. Niemoc jest uczuciem, którego nie chcę znać. Zazwyczaj robię wszystko, na co mam ochotę. Tym razem powstrzymuję swój instynkt. Czyste zło, które przepełnia mnie całego, tłumię w swojej głowie. Nie mogę, tego nie mogę. Krzywda przyczyni się tylko do niepowodzenia, na które nie mogą sobie pozwolić. Widzę, więc jestem, myślę, więc moje istnienie zdziała wiele. Dążę do celu bez względu na cenę, wiem, że wiele osób przypłaci to życiem. Jestem gotowy na takie poświęcenie.

— Obudziłaś się, cudownie — szepczę.

Nie jestem pewny, co zaraz nastąpi. Czy ona pamięta wczorajszy dzień? Możliwe, że wszystkie negatywne emocje, które opanowują jej ciało i umysł, uniemożliwiają trzeźwe myślenie. Jej przeraźliwie puste oczy zwracają się w moim kierunku. Już teraz wiem, że jest zagubiona w tym świecie. Świat czarodziei nie jest dla niej stworzony, ona czuje się tu obco. Jest mugolaczką, która nie powinna pobierać nauk w Hogwarcie.

— Ja…

Nie dam jej skończyć, nie ma po co. Nic dla mnie nie znaczy. Pomijając wczorajszy incydent, który był zwykłą słabością i nie powinien mieć miejsca, jestem przygotowany na dalsze wydobywanie informacji z dziewczyny.

— Ty? Ty nic nie znaczysz. Jesteś tylko zabawką w moich rękach i niezwykle cenną przyjaciółką Pottera. Twoje życie zakończy się, gdy twój ukochany przyjaciel umrze. Wtedy ja przejmę władzę nad ludzkimi umysłami, a świat zostanie oczyszczony ze wszelakich szlam. Nikt, a tym bardziej ty, nie będzie miał wstępu do naszego świata. Jesteś tylko pomyłką, którą Albus Dumbledore popełnił, jak wszyscy czarodzieje, którzy wiążą się z mugolami i płodzą dzieci półkrwi. Jesteś niczym.

Jej twarz przybiera coraz bledszej barwy. Jestem zadowolony z tego efektu. Zastraszenie jej jest przyjemne i dodatkowo motywuje mnie do działania. Im bliżej wybycia do Albanii, tym bardziej jestem podekscytowany. Chcę, bardzo chcę. Udanie się w podróż będzie momentem kulminacyjnym w mojej karierze.

— Nie chcę. — mówi.

— Nie masz wyboru. Takie jest życie, szlamo — odpowiadam i rozkoszuję się ostatnim słowem, które uderza w nią jak grom z jasnego nieba.

— Nigdy ci nie pomogę! — krzyczy.

— Nie interesuje mnie to, czy zrobisz to dobrowolnie czy nie. Wszystkie informacje będziesz mi przekazywać sukcesywnie, stopniowo. Myślisz, że cieszę się z tego wszystkiego? Nie. Obcowanie z takimi ludźmi wzmaga moje obrzydzenie, jestem niezadowolony. Dotykanie twoich wszystkich myśli nie zachęca mnie do dalszej penetracji twojego umysłu. Wiesz dlaczego?

— Nie wiem. Zostaw mnie, zostaw moją rodzinę, przyjaciół. Daj mi żyć.

— Niestety, życie nie jest takie proste. Wspomniałem ci już o tym. Gdyby nie twój Harry Pottter już dawno Lord Voldemort byłby na piedestale. A teraz? Nie żyję. Przeżyło tylko moje istnienie, które pojawiło się w tych czasach. Dzięki temu nie umrę już nigdy. Pokonam dziecko, które odebrało chwałę i zaszczyty dla tak wielkiego czarodzieja, którym się stałem. Ty nie masz nic do powiedzenia. Zatańczysz tak, jak ci zagram. Jesteś tylko marionetką w tym przedstawieniu, to ja tutaj pociągam za sznurki.

Widzę jak łzy płynął po jej policzkach. Sama nie wie co ze sobą robić, co czynić. Jest w potrzasku. Zaufała nieodpowiedniej osobie i teraz ponosi karę za swoją naiwność. Nie ma litości, nie ma współczucia, jest tylko władza i potęga, która jest moją siłą napędową.

— Już niedługo zakończy się twoje życie, a moja wielka moc stanie na przeznaczonym dla niej miejscu. Nic nie stanie mi na przeszkodzie. Nie ważne kto mi się postawi, zginie w męczarniach. Jeśli moje słowa się nie sprawdzą, wtedy będę gnił w ziemi razem z poległymi.

Odwracam się napięcie. Nie dam rady, wyprowadzenie jej z celi graniczy z cudem. Powiem Malfoyowi, niech on to zrobi. Wchodzę po schodach na samą górę. W holu patrzę w sufit, który dzisiaj nabrał dla mnie żywych kolorów.

(***)

Spoglądam na twarze zgromadzonych ludzi. Dzisiaj wyruszam w nieznane, gdzie żar z nieba płynie nieustannie, gdzie lasy płaczą co dzień, gdzie poznanie jest kluczem do sukcesu. Idę tam, aby osiągnąć coś, co zapisane jest mi w gwiazdach. Patrzę, gdy ostatnia marionetka wchodzi na scenę. Hermiona Granger szczuta przez jednego z młodych śmierciożerców upada na kolana. Jej suche wargi układają się w niemy przekaz. Próbuje znaleźć pomoc, tutaj, w siedlisku zła, gdzie dobro nie ma żadnej wartości. Nie chcę, po raz kolejny, pozbawiać ją złudzeń. Przecież nie czeka jej tu nic, co warte jest wspomnień, zachodu. Doświadcza tutaj tylko cierpienia i to będzie ciągnęło się do końca jej dni. Zapewne umierać będzie tygodniami, wijąc się w agonii, która czeka na jej marne ciało. Tak, tak właśnie będzie traktowana.

— Wszystko przygotowane — szepczę Teodor Nott za moimi plecami.

Kiwam głową. Potwierdzam tylko stan gotowości. Jestem tutaj, aby działać i właśnie podejmuję ryzyko tej niebezpiecznej zabawy.

— Doskonale.

Podchodzę do dziewczyny. Wszystkie rzeczy mam już ze sobą. Brakuje mi tylko tej młodej kobiety, która rozstrzyga moje być albo nie być. Staję naprzeciwko mojej ofiary, patrzę w jej przerażone źrenice.

— Idziemy, szlamo — mówię tak cicho, aby tylko ona mogła mnie usłyszeć.

Nie może kiwnąć głową, uczynić czegokolwiek bez mojej zgody.

— Imperio!

Strumień jasnego światła godzi w jej ramię. Wygląda jak ptak, który spada na ziemię, ona jednak nie umiera. Jej zostaje jeszcze wiele chwil, które spędzi ze mną, sam na sam. Nie mogę dłużej czekać. Chwytam ją za bluzkę i przyciągam do siebie.

— Liczę na was.

Okręcam się wokół własnej osi. Znika grunt spod moich nóg, znika Malfoy Manor. Powoli oddalają się twarze wszystkich zgromadzonych. Nie widzę już Narcyzy ani Lucjusza, nie widać również ich syna – Draco. Nottowie, Goylowie i inni również odchodzą w zapomnienie. Na moich policzkach pojawiają się rumieńce. Zapominam na chwilę o obecności Granger. Jestem tu z własnej, nieprzymuszonej woli. Jestem tu po to, by zwyciężyć, inaczej nie nazywam się Tom Marvolo Riddle. Nienawiść do tego imienia i nazwiska sprawia, że czuję w sobie coraz to większe pokłady mocy. Mój szlamowaty ojciec jednak się do czegoś przydaje.