Rozdział 27

Podobno im bliżej końca, tym trudniej się skupić na pisaniu bloga. To prawda moi kochani, terminy mnie gryzą, a ja nie mogę się dostatecznie skupić na pisaniu. Nie o to chodzi, że utknęłam. Po prostu, nie mam ochoty kończyć tego opowiadania. Moim zdaniem, to mój najlepszy blog i chciałabym go pisać w nieskończoność. Nie będę przedłużała. Zapraszam na kolejny rozdział.
  
czytam = obserwuję

 czytam = komentuję 

Rozdział 27

Alexander Tom Riddle urodził się drugiego sierpnia tysiąc dziewięćset czterdziestego czwartego roku w Londynie. Kilka dni za wcześnie jednakże to nie miało wielkiego znaczenia. Był zdrowym i pokaźnym noworodkiem, który najbardziej lubił doić swoją matkę.

   Tom Riddle gdy tylko otworzył swoje oczy, uświadomił sobie, jak bardzo miękki się stał. Przeklął pod nosem. Nigdy więcej nie pozwoli sobie na taką chwilę słabości, a tym bardziej w obliczu takiego wydarzenia. Na świat przyszło jego dziecko, a on tym czasem postanawia zemdleć. Wstyd pokazać się teraz ludziom, którzy odbierali poród Hermiony.

   Delikatnie zmieszany wyszedł z sali. Był jeszcze tak zamroczony, że nie zauważył wystającej framugi drzwi. Potknął się jednakże udało mu się złapać pion.
 — Za jakie grzechy — mruknął do siebie będąc już na korytarzu. Rozejrzał się. Skąd wziąć informację gdzie jest dziewczyna?
 — Czyżby pan Riddle?
 — Zgadza się — odparł. Przed jego oczami pojawiła się młoda kobieta. Była najwyżej z pięć lat starsza od niego. Jej biały fartuch był gdzieniegdzie uwalony krwią. Nie był to przyjemny widok dla kogoś kto przed chwilą stracił przytomność.
 — W takim razie za mną. Wszyscy na pana czekają — uśmiechnęła się promiennie. Tom nawet nie odpowiedział tylko podążył za nią. Krok za krokiem czuł, że pot leje mu się coraz bardziej z czoła.
 — Nareszcie — krzyk radość zabrzmiał w jego bębenkach. Ku swojemu zdziwieniu odwzajemnił ten radosny ton.
 — Cały czas tutaj byłem — powiedział z udawanym żalem w głosie. Walpurgia i Orion Black siedzieli przed drzwiami sali. Jak zdążył wydedukować Riddle, zapewne za drzwiami znajdowała się Hermiona wraz z ich synem.... Właśnie, synem.
 — Nie pierwszy nie ostatni raz mdlejesz. Jak będziesz chciał mieć więcej dzieci to Ci szczerzę współczuje — narzeczeństwo było w szampańskim nastroju. Widocznie nie tylko jemu udzielała się ta miła atmosfera. Doczekał się czegoś czego nigdy nie pragnął. Ciąża była ciążą, nie widzisz dziecka jednak gdy już przyjdzie na świat, zmienia twoje, całe dotychczasowe życie.
 — Nie możemy wejść. Tylko ojciec dziecka.
 — Tak, jasne.
 — No wchodź, przecież nie będzie źle — Walpurgia starała się go przekonać do wejścia. Z wielkimi oporem poruszał się w kierunku drzwi, które otworzyły się tuż przed nim.
 — Pan Riddle?
 — We własnej osobie — przytaknął chłopak. Mierzył się wzrokiem z medykiem w średnim wieku. Nie wyglądał na zachwyconego.
 — Z pana narzeczoną wszystko jest dobrze. Dziecko również nic nie zagraża. Mimo tego, że do terminu brakowało kilku dni jest wyjątkowo zdrowy i pokochał już swoje nowe jedzonko. Zapraszam — gestem zaprosił go do środka. Dopiero teraz przerażenie rozlało się po jego ciele na tyle wyraźnie, że nie był w stanie nic odpowiedzieć. Po prostu wszedł do środka. Oślepiło go mocne światło, które spływało z sufitu. Przeklęte lampy.
 — Wreszcie jesteś — zwrócił oczy w kierunku osoby, która wypowiedziała słowa. Hermiona, ta sama dziewczyna, którą poznał we wrześniu, leżała na wielkim łóżku, a w jej ramionach leżało małe zawiniątko. Zamrugał oczami.
 — Tak — wykrztusił. Podszedł na tyle blisko aby móc zobaczyć maluszka. Jego włosy były ciemne, tak jak jego, a gdy otworzył oczy z zadowoleniem stwierdził, że odziedziczył je po matce. Mleczne oczy, które tak bardzo namieszały w jego życiu.
 — Piękny prawda?
 — Masz rację — przyznał.
 — Ma twoją jasną karnację, twój nosek i nawet ma tak samo wycięte usta. Jest uroczy. Tylko oczy ma po mnie — zachwycała się Granger na swoim nowo narodzonym synem.

 — Jak go nazwiemy?

 — Nie mam pojęcia — właściwie nie zastanawiał się nad tym. Do końca do niego nie dotarło, że teraz był ojcem, głową rodziny, która została stworzona tak przypadkowo.

 — Może Alexander? — propozycja była całkiem trafna. Dziecko z imieniem krainy, która leży w Afryce. Wielka magia, która tam spoczywała, nieodnaleziona, niezbadana, wielce pociągała młodego człowieka.

 — Podoba mi się.

 — W takim razie Alexander Tom Riddle — Hermiona uśmiechnęła się promiennie. Na jej twarzy wiedział zmęczenie jednakże radość z całego tego dnia, była większa niż mógł przypuszczać. Uśmiechnął się, nawet dziedzic Slytherina był dzisiaj niesamowicie szczęśliwy.

(***)

   Mijały dni, które dla chłopaka ciągnęły się w nieskończoność. Jego dziewczyna dalej tkwiła w szpitalu. Powiedzieli jej, że musi zostać kilka dni na obserwacji, dla dobra jej i dziecka. Nie kłóciła się ani nie sprzeciwiała. Gdy na świat przyszedł mały Alexander, poczuła w sobie niesamowita moc, która rozpierała ją od środka. Instynkt macierzyński urodził się w niej ze zdwojoną siłą.

   Tom był również zmęczony całą tą sytuacją. Praca, a dodatkowo kurs dla aurorów, który zajmował mu cały czas, a wieczorami przychodzenie do Świętego Munga w odwiedziny do dziewczyny. Zakochał się, bez pamięci. W niej, w synu. To było coś, czego nigdy w życiu nie doświadczył. Dawało mu to niespotykaną siłę. Wstając rano z łóżka, czuł, że jest komuś niezwykle potrzebny, że sam daje bezpieczeństwo swojej małej rodzinie. Uśmiechał się zdecydowanie więcej niż przed ostatnie lata swojego życia. Sens, znalazł sens życia, którego wcześniej nie dane mu było poznać.

 — Jutro pani wyjdzie. Maluszek ma się dobrze i rośnie w miarę szybko. Mam nadzieję, że nic ciekawego się nie pojawi. Zapraszamy panią z małym jak skończy miesiąc czasu. Przebadamy jeszcze raz i będziemy wszystko kontrolować. Niestety, taka dola wcześniaków — medyk, który przeglądał jej kartę był wyraźnie poruszony całą historią tych młodych czarodziei. Sama Hermiona złapała go na tym jak do jego oczu napłynęły łzy.

 — Oczywiście, wszystko rozumiem. Mam nadzieję, że nie będzie problemów — Alexander spał w przezroczystym łóżeczku tuż obok niej. Delikatnie kołysała go. Miała wreszcie chwilę dla siebie. Nigdy przedtem nie sądziła, że to takie trudne. W praktyce zdaje się to jeszcze bardziej męczące niż przypuszczała.

 — W takim razie jutro do domu — w drzwiach pojawił się Tom z wielkim bukietem czerwonych róż. Przywitała go rozkosznym uśmiechem.

 — Na oddział nie można wnosić kwiatów — mężczyzna spojrzał na niego z wyrzutem. Chłopak wcale się tym nie przejął. Wręczył kwiaty lekarzowi swojej narzeczonej.

 — W takim razie proszę zanieść go pielęgniarką w podziękowaniu za dobrą opiekę nad Hermioną — puścił oczko w kierunku Granger, która stłumiła w sobie śmiech. Nie wiedziała, że jej przyszły mąż jest w stanie zrobić coś takiego.

 — Oczywiście — wyszedł z pomieszczenia. Zostali sami, razem.

 — Śpi, je? — zapytał. Rutynowe pytania świeżo upieczonego ojca. Pokiwała tylko głową.

 — Oczywiście. Je takie ilości, że martwię się, że nie starczy mi pokarmu. Śpi w miarę dobrze jednakże budzi się co jakieś trzy godziny. Wszystko w porządku. Nie musisz się zbytnio martwić, radzę sobie doskonale.

 — Wziąłem wolne aż do soboty więc nie musisz się martwić. W domu odpoczniesz bo tutaj nie jestem w stanie Ci za bardzo pomóc. Te obrzydliwe baby wypraszają mnie zawsze o dziewiątej, a ja chętnie bym tutaj siedział całą noc.

 — Musisz spać, pracować i uczyć się. Tobie odpoczynek też się przyda, zaufaj mi — usiadł na skraju łóżka wpatrując się w pierścionek na jej dłoni. Było w nim coś dziwnego, jakby pojawiła się rysa.

 —Pokaż mi dłoń — polecił. Bez zbędnych ceregieli wyciągnęła w jego kierunku rękę, którą chwycił. Zdjął z jej palca zaręczynową obrączkę i wpatrywał się w nią przez kilka sekund.

 — Pękła. Niemożliwe.

 — Co to znaczy, że pękła? Myślałam, że takie rzeczy nie mogą się stać z horkruksami.

 — Sam nie wiem. Nic nie czułem…. — nie wiedział co dodać. Czyżby jednak część duszy, którą zostawił w tym przedmiocie, powoli wracała do właściciela? Przecież to jest niemożliwe. Nigdy o tym nie słyszał, nigdy.

 — Żałujesz już?

 — Żałuje, że nie było Cię przymnie wcześniej. Możliwe, że wtedy nie zrobiłbym tak strasznej rzeczy jak zabicie tego człowieka — nie powiedział ojca, bo nigdy go nie miał. Tak samo jego biologiczni dziadkowie. Nigdy nie czuł przywiązania do tych osób, były dla niego nikim ważnym. Łączyły ich tylko więzi krwi, które wcale nie były ważne.

 — Tom, mam prośbę — dziewczyna zagryzła wargi. Nie wiedziała czy przypadkiem nie stanie się coś strasznego jak poprosi go o taką rzecz.

 — Mianowicie?

 — Proszę, idź do kościoła. Wyspowiadaj się. Dla mnie. Ksiądz zostawi to dla siebie. Nikt się nie dowie. Żałuj dalej, a zniknie coś co może nas podzielić — spuściła głowę.

 — Nie wierzę w Boga.

 — To uwierz w nas. We mnie, w naszego syna. Jesteśmy dla ciebie ważni, prawda? Uwierz, że jesteśmy dla ciebie, tylko i wyłącznie. Żałuj, błagam Cię — wypowiedziała te słowa i wiedziała, że ona również ma tajemnice, która powoli zżerała ją od środka. Jak mu powiedzieć, że ona wcale nie należy do tego świata? No jak? Przecież to stosunkowo jest niemożliwe. Nie uwierzy jej, wyśmieje. Powie, że musiała bardzo mocno walnąć się w głowę. Przecież żyje tutaj razem z nim, a zmieniacz czasu nie był aż tak potężny, aby cofnąć ją te pięćdziesiąt kilka lat wstecz. To niedorzeczne ale życie w kłamstwie jeszcze bardziej ją przerażało. Czy mogła tutaj zostać, nie czując, że jest tylko i wyłącznie zakłamaną kobietą, która pokochała największego zbrodniarza w dziejach?

 — Nie obiecuje. Pójdę dla ciebie ale co tam powiem zostanie między mną, a tym człowiekiem — Tom wyraźnie nie spodziewał się, że Hermiona będzie w stanie poruszyć z nim taką kwestię.

 — Dziękuje — ulga, którą poczuła w sobie miała dziwny wpływ na kolejne dni, które spędziła wreszcie w domu.

(***)

 — Jaki on jest śliczny, cały Tom — nad małym dzieckiem nachylała się Walpurgia. Następnego dnia gdy tylko dotarli do domu, przyszli do nich goście. Profesor Dumbledore przyniósł wielki kosz zabawek, a Hermiona o mało nie krzyknęła z zaskoczenia. Nie spodziewała się takiego gestu ze strony przyszłego dyrektora.

 — Oczy ma po Hermionię — Orion był widocznie znudzony ciągłym zachwycaniem się dzieckiem. Przecież to tylko mała istota, która robi kupę, je i śpi. Nic szczególnego, on sam przecież jak był mały robił to samo.

   Tom z kolei biegał jakby ciągle potrzebował do toalety. Przynosił wszystkie możliwe rzeczy, spełniał zachcianki dziewczyny.

 — Usiądź wreszcie bo tym tupotem obudzisz dziecko — warknęła na niego Hermiona, która sama była zdenerwowana jego dzisiejszą nadpobudliwością.

 — Dobrze, dobrze — powiedział skwaszonym tonem i usiadł na kanapie obok swojej narzeczonej. Albus Dumblodore śmiał się cicho z tej dwójki.

 — Pasujecie do siebie idealnie. Hermiona poskramia twój temperament Tom — zachichotał a razem z nim narzeczeństwo Black. Zaraz potem z pokoiku obok rozległ się płacz dziecka. Hermiona przewróciła oczami. Spodziewała się, że tak będzie.

 — To my będziemy lecieć, nie chcemy patrzeć jak karmisz cyckiem — Orion dzisiaj był bardzo bezpośredni. Hermiona miała ochotę wbić mu nóż w plecy za te uwagi.

 — Przestań idioto. My jeszcze nie mamy dzieci a jak będziemy mieć dopiero zobaczysz co to jest ciężka praca.

 — Na razie nie mamy i jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwy. Cześć Tom, powodzenia Hermiono. Panie profesorze — ukłonił się delikatnie przed swoimi nauczycielem, a następnie razem z narzeczoną wyszli z mieszkania Toma i Hermiony. Granger wreszcie wstała i znikła w drugim pokoju skąd dobiegało kwilenie małego dziecka.

 — Dobrze się nią opiekuj Tom. Ona naprawdę na to zasługuje jak nikt inny. Za dużo już wycierpiała — spojrzał ukradkiem na chłopaka, który kiwnął głową ze zrozumiem. Wiedział doskonale o co chodzi.

 — Rozumiem i obiecuje, że ze mną włos jej z głowy nie spadnie — obaj mężczyźni uścisnęli sobie ręce na pożegnanie. I właśnie od tego momentu wszystko zaczęło się komplikować. Podobno szczęście nie trwa wiecznie i właśnie to jest dowodem na to, że miłość jest niezwykle skomplikowanym uczuciem.

(***)

   Hermiona miała już dość swojego narzeczonego. Co rusz, chciał jej pomagać. Nie miała przecież dwóch lewych rąk, żeby sobie sama nie poradzić. Nie dość, że przychodził późno to dodatkowo burzył jej plany. Nie panował nad sobą, lub zapominał, że powinien zachowywać się cicho. Zawsze po jego wejściu do domu, mały Alexander budził się z płaczem.

 — Mówiłam Ci do cholery, żebyś był cicho — podniosła na niego głos. Ile można wytrzymać takie zachowanie, ile razy do cholery można powtarzać, że potrzebny jest spokój?

 — Przepraszam, zapomniałem.

 — Który raz już zapomniałeś? Myślisz, że łatwo jest się zająć dzieckiem jak Ty siedzisz w pracy?

 — A myślisz, że łatwo jest tyrać na trzy osoby? Zastanów się do kogo mówisz — syknął jak prawdziwy wąż w jej kierunku. Zacisnęła mocno usta i wyszła z ich wspólnej sypialni. Nie zamierzała znosić jego humorów. Wszystko w niej buzowało, nie miała ochoty na konfrontację, a tym bardziej na sprzeczkę, do której mogło dojść po ich wymianie zdań.

 — Ucisz wreszcie naszego syna — usłyszała jednak z drugiego pokoju. Nie wytrzymała. Wzięła malca na rękę i wróciła skąd przyszła.

 — Zamknij do cholery jasnej swoją paszczę. Jesteś niesubordynowany i głupi. To nie przelewki. Teraz jesteśmy rodzicami, a jedyne co potrafisz zrobić to mi rozkazywać. Zajmij się swoimi sprawami, a mnie zostaw w spokoju — mówiła to z łzami w oczach. Tom nie zauważył tego i brnął dalej, sam kopiąc sobie grób.

 — Tak? Ciekawe kto go układa do snu gdy nie możesz się w nocy przebudzić, bo jesteś za bardzo zmęczona — docinał jej ile wlezie.

 — Ciekawe gdzie byłeś gdy dzisiaj mu się ulało. Ciekawe co robisz gdy nie ma Cię w domu. Na pewno chodzisz do pracy? Nie jestem tego taka aby pewna. Ostatnio mam wrażenie, że czujesz się lepiej na swoim kursie aurorów niż we własnym domu. Jesteś beznadziejnym, kretyniałym idiotą, który nie widzi nic poza czubkiem swojego nosa — wzięła Alexandra i wyszła z nim do jego pokoju. Przekręciła klucz w drzwiach i została sama. Słyszała tylko trzaśnięcie drzwiami. Jej narzeczony wyszedł z domu. Cudownie, znowu została sama. Nie wiedziała co sprawia jej większy ból. Bycie w tych czasach czy jednak humory jej przyszłego męża.

   Usiadła smętna w bujanym fotelu obok łóżeczka swojego syna. Wpatrywała się w jego lekko zarumienioną buźkę.

 — Jesteś moim jedynym szczęściem tutaj — szepnęła do siebie. To prawda. Tom powoli zmieniał się na gorsze co wcale nie rokowało dobrze. Czy na pewno mogła z nim zostać na całe życie, poświęcić mu najwspanialsze lata, które potem mogą zostać przygniecione przez wielki głaz, który zburzy wszystko?

   Przeklęła głośno ślinę. To nie tak miało wygląd. Zobaczyła, że za firanką stoi małe zawiniątko. Chwyciła je, to jej torba, którą dali jej z ministerstwa.

 — Ciekawe co jeszcze tam znajdę — ciekawość wzięła górę. Włożyła rękę do środka i wyjmowała powoli przedmioty, który wpadły jej w dłonie. Peleryna niewidka, mapa Huncwotów, której używała z resztą w Hogwarcie, a teraz była bezużyteczna. Worek z galeonami, o którym nigdy nie wspomniała Tomowi, nie zamierzała poza tym o tym wspominać. To było jej, a nie jego.

 — Cudownie — mruknęła wkładając swoją rękę jeszcze głębiej do worka. Im więcej przedmiotów wyjmowała tym bardziej bezsensowne było szukanie. Wreszcie, natrafiła na coś, czego nie chciała znaleźć. Zmieniacz czasu, jak się potem okazało, spoczywał w jej dłoni.

 — Który to dzisiaj mamy? — zastanawiała się. Spojrzała na kalendarz wiszący na ścianie. Dzisiaj dochodził dwudziesty trzeci sierpnia. Osiem dni zostało do podjęcia decyzji, która może zmienić cały czas. Zagryzła wargi, boleśnie aż zaczęła kapać z nich krew.

 — Co ja mam do cholery zrobić, skoro sama nie rozumiem swoim uczuć? — bąknęła chowając twarz w dłoniach. Po jej policzkach spływały żeliwne łzy, które ginęły w jej rękach. Czuła, że będzie płakać jeszcze długo, ale decyzja będzie jeszcze bardziej bolesna. Mogła zostać Toma, wrócić z Alexandrem do swoim czasów i wychować go na przyzwoitego czarodzieja, którym chciała, żeby się stał. Mogła też zostać, żyć w kłamstwie, które ciągnęło się za nią od prawie roku. To nie było to czego pragnęła. Najbardziej w świecie chciała zasmakować prawdziwej miłości. Była pewna, że mimo tego, że to dwa różne światy, ona i Tom Marvolo Riddle, są dla siebie stworzeni. Z gorzkim smakiem w ustach stwierdziła, że tak samo myślała o Ronie, a wyszło jak wyszło. Nic nie było dobre.

 — Podejmij decyzję do cholery i ogarnij się — warknęła sama do siebie. Zaśmiała się przez łzy. Tego jeszcze nie było. Sama siebie pouczała.

(***)

 Ten dzień, nadszedł tak szybko, że sama nie wiedziała co miała zrobić. Po prostu, spanikowała. Czy wszystko w co wierzyła, miało się dzisiaj skończyć?

 — Czemu jesteś dzisiaj jakaś zdenerwowana?

 — Wydaje Ci się — powiedziała nie ukrywając, że nie ma zamiaru z nim rozmawiać. Cały czas tylko się kłócili. Czy o Alexandra, czy o pieniądze czy o urojone romanse Toma, które wmawiała mu dziewczyna. Oboje nie mieli ochoty ze sobą przebywać, łączyło ich tylko i wyłącznie dziecko, które wcale nie poprawiało napiętej sytuacji w domu.

 — Jasne — mruknął pijąc kolejny kubek kawy. To już chyba trzecia dzisiejszego dnia ale po tak nieprzespanej nocy trudno się dziwić. Kto by się spodziewał, że dzieci mają tak bolesne kolki i na dodatek drą się jakby ktoś je oddzierał ze skóry.

 — Wychodzę, będę późno. Zjem na mieście — zerwał się z miejsca, chwycił tylko płaszcz i klucze i wyszedł z domu. Dzisiaj i on nie czuł się za dobrze, podejrzewał, że nic nie jest dobrze, a dzisiejszy dzień będzie końcem jego szczęśliwa, które i tak było powoli burzone.

 — Dzisiaj wydarzy się coś złego, czuje to w kościach — powiedział do siebie. Nie wiedział, że to była prawda, przeczucie nie zawiodło go ani o jotę.

    Hermiona siedziała na fotelu ściskając swoje syna mocno.

 — Będzie dobrze, obiecuje, że razem zmienimy świat, mój świat. Ja tutaj nie należę. Przepraszam, że skazałam Cię na coś, czego nie jesteś w stanie zrozumieć. Przepraszam, że zawołałam Cię na ten świat, który pełny jest cierpienia i nienawiści. Przepraszam, że nigdy nie poznasz swojego ojca, przepraszam, że jestem złą matką. Przepraszam, że żyjąc w kłamstwie nie potrafię się odnaleźć. To dla naszego dobra kochanie — ściskała w dłoni zmieniacz czasu, przytuliła mocno swoje dziecko. Już prawie czas, patrzyła po raz ostatni na zegar. Patrzyła jak wskazówki leniwie zmieniają swoje położenie, aż wreszcie szarpnięcie w okolicach pępka obudziło ją. Wróciła, była tego pewna. To ta sama sala, z której się deportowała, a Ron wraz z Harrym właśnie wpadali do środka. Nic się nie zmieniło.

 — Hermiona? — zapytał Potter patrząc z przerażeniem na dziewczynę i na dziecko.

 — Nie udało się, przepraszam — powiedziała zakrywając twarz swoimi dłońmi. Bliznowaty podszedł do niej i mocno ścisnął.

 — To dziecko Rona? — zapytał cicho tuż przy jej uchu.

 — Oczywiście, że nie Harry. Proszę, potrzymaj go — wręczyła dziecko swojemu przyjacielowi, który z wielkim zaskoczeniem trzymał w rękach jej syna. Patrzyła na niego ze łzami w oczach.

 — Znam tą twarz, znam te oczy… Hermiono…

 — I tak nie zmieniłam przeszłości, ona na zawsze zostanie taka jaka jest. Przykro mi. Nie mogłam tam zostać.

 — Zmieniałaś? Tom Riddle faktycznie stał się Lordem Voldemortem, który szalał po świecie, zabijając każdego kto stanął mu na drodze. Do czasu, gdy Cię spotkał. Ostatnia bitwa, którą stoczyliśmy w Hogwarcie, uświadomiła mu kim jesteś, a raczej kim się staniesz dla niego. Odszedł, szczęśliwy — mówiąc to patrzył jej w oczy. Nie zauważyli nawet jak Ron wyszedł, nie miał zamiaru oglądać tej szopki.

 — Harry, zapomnijmy o tym. Teraz najważniejszy jest Alexander — wskazała na rumianą twarz dziecka. Potter uśmiechnął się delikatnie.

 — Obiecuje, że będzie miał najlepszego wujka na świecie. Na mnie zawsze możesz liczyć — wyszli z pomieszczenia, a drzwi trzasnęły za nimi z łoskotem. Teraz wszystko się zmieni, a ona będzie musiała jeszcze wiele rzeczy wytłumaczyć, wiele wycierpieć jednakże była pewna, że czeka na nią, gdzieś, gdziekolwiek to miałoby być, szczęście.