Rozdział 21

Witajcie kochani. Jak zdrowie? Moje całkiem nieźle, aktualnie u mnie jest pseudo zima, temperatury są dodatnie, więc nie ma nawet warunków, żeby się rozłożył. No i dziękuje za tyle komentarzy. Czuje się zobowiązana skończyć to opowiadanie bo jest was tak wielu, że…Normalnie napawa mnie to weną. Ku mojemu zdziwieniu, mam tylko na ten blog, pomysł. I tylko na ten. Zapraszam na kolejny rozdział.

Rozdział 21

Tyle godzin czekania, wcale nic nie wróży. Pocące się dłonie i jeszcze to poczucie bezsilności. W jakim jest stanie? To dopiero pytanie, zna go? Raczej tak, przecież inaczej by go nie wysłali do niej. Krążył niespokojnie po dormitorium. W jedną stronę, to w drugą. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Orion, który niedawno wrócił do pokoju, przyglądał się mu badawczo. Wcale nie dlatego, że jego zachowanie było dziwne, wręcz przeciwnie. Po prostu, milczał, co nie leżało w jego naturze. Zawsze miał coś do powiedzenia, zawsze udowadniał swoje racje i umiał ich bronić. W duchu, śmiał się z kolegi, przecież to taka Gryffońska cecha, a jednak Slytherin przyjął go pod swoje skrzydła.

-Przestań wreszcie chodzić jak opętany i użyj paszczy aby mi opowiedzieć co się dzieje z Hermioną- Black jak zwykle próbował podejść do tego żartem, jednakże nie spodziewał się, że tym razem, będzie miało to straszny skutek. Oczy Riddle’a zwróciły się w kierunku chłopaka, który z przerażeniem stwierdził, że mienia się na czerwono. Delikatnie osunął się na swoje łóżko.

-Płakałeś czy to normalne?- kolejna nieudana próba rozchmurzenia tego osobnika. Podszedł tym razem do autora tych słów i spojrzał na niego. Przez ciało młodszego z nich, przeszły ciarki. Bał się, pierwszy raz w swoim życiu, aż tak bardzo.

-Sądzisz, że jestem idiotą?- zapytał wprost. W odpowiedzi dostał tylko przerażoną twarz młodego mężczyzny, który kiwał energicznie. Skrzywił się, nie za bardzo odpowiadała mu taka rola, nie chciał żeby on się go bał, nie było ku temu przecież powodów, wyszło jak wyszło, jednakże nie tak jak powinno.

-Tak myślałem, że jednak nim jestem- kontynuował. Spuścił wzrok z chłopaka, patrzył na swoje buty. Jakoś nie bardzo odpowiadało mu wszystko, szczególnie patrząc na co się dzieje wokół. Jest zamieszany w sprawę zaginięcia Ashley, dodatkowo Hermiona trafiła przez nią trafiła do szpitala. Nie żałował blondynki, wręcz przeciwnie, paląca potrzeba zemszczenia się na niej, została zaspokojona, jednak Granger… To było coś innego, coś co sprawiało, że do tej pory, trzeźwo myślący, dorosły czarodziej kompletnie zwariował, a to już jest czysta niedorzeczność.

-Tom powiedź wreszcie co się dzieje- tym razem, bez cienia sarkazmu, jakiekolwiek żartu. Przez pokój przeszło tylko ciche westchnięcia, a następnie ciało ciemnowłosego spoczęło obok Oriona.

-Wiem tak niewiele, że to właśnie sprawia, że jestem taki poirytowany. Po prostu, jutro się u niej zjawię i wreszcie zyskam spokój- bynajmniej tak mu się wydawało. Był niezmiernie wdzięczny swojemu idiotyzmowi, za to, że zszedł do komnaty, a wychodząc z niej, zobaczył zaistniałą scenę. Zapewne, kilka chwil później, Hermiona leżałaby martwa na posadzkę, a Ashley uciekła by i opowiada głupstwa na ten temat. Zacisnął ręce w pięści.

-Wszystko dobrze?- nie odpuszczał. Riddle machnął tylko ręką, a następnie wrócił na swoje łóżko. Popatrzył na swoje dłonie, a następnie położył się na miękkiej pościeli. Było mu dobrze, jednakże dalej czegoś brakowało to pełno szczęścia.

-Idziesz spać?- dało się słyszeć skrzypienie łóżka. Widocznie nie tylko on pomyślał o tym, żeby wreszcie się położyć spać. Sen ukoi nerwy, a jutro wszystko się wyjaśni. Jutro jest wielki dzień, dla niego i dla Hermiony.

(***)

Siedziała na łóżku. Co z tego, że było jeszcze ciemno, trudno się dziwić. Dochodziła szósta rano, a ona nie mogła spać. Czy już tak właśnie będzie wyglądać jej życie? Tak być nie może, ani teraz, ani jutro. Nie, wszystko skończyło się inaczej niż powinno.

-Już pani nie śpi? Dobrze, w takim razie mierzenie temperatury odbędzie się w spokoju- w salce pojawiła się starsza kobieta, która bacznie przyglądała się młodej dziewczynie. Wyglądała na spokojną i opanowaną jednakże, każdy kto znalazłby się w jej sytuacji, krzyczałby, zawodził i błagał o pomoc. Nie ona, była zupełnie inna od tych wszystkich nastolatków.

-Jasne, proszę- obyło się bez budzenia, miała wyczucie. Wreszcie będzie w stanie o coś zapytać, łatwiej jest przecież porozmawiać z kobietą niż z jakimś mężczyzną.

-Wszystko w normie?- postanowiła załatwić wszystko jak najszybciej się da. Samotność służyła jej w tym stanie, dziecko, które nosiła w sobie motywowało ją do działania. Wiedziała, że dla niego żyje, dla niego wszystko.

-Temperatura jest dobra, nic niepokojącego nie działo się w nocy?- czyli jednak coś może się dziać. Pokręciła przecząco głową. Pielęgniarka spojrzała na nią i rzuciła jeszcze przez ramię wychodząc.

-Dzisiaj przyjdzie do ciebie twój chłopak, jak mniemam to on jest ojcem twojego dziecka?- Hermiona wykrzywiła usta w uśmiechu. Starała się zachować spokój. Ciekawość niektórych ludzi może doprowadzić do furii, szczególnie kogoś kto od dzisiaj aż do końca ciąży, będzie spoczywał w łóżku. Jakby to się nazywało w mugolskim świecie w jej czasach? No tak, operator pilota, którego nawet do łazienki trzeba prowadzić za rączkę. Nie podobało się to nikomu, a szczególnie tej młodej, zdolnej czarownicy.

-Tak proszę pani- odparła jak grzeczna uczennica, a następnie drzwi zamknęły się. Niepotrzebnie udaje świętą, przecież wszyscy tutaj już zorientowali się, że do świętoszków nie należy. Powoli dochodziło do niej co zrobiła. Przespała się z obiektem misji, który co gorsza pozostawał w jej serce i pozostanie, na wieki. Z nim będzie mieć dziecko, z nim. Z nikim tego nie planowała, jednakże stało się. Co zrobić, gdy fakt już dokonany? Brzydziła się aborcją, postanowiła, że dla tej małej istoty zrobi wszystko, nawet jeśli będzie to równało się z tym, że nie pozna swojego ojca.

-Jak dzisiaj się czujesz?- medyk wpadł do pomieszczenia, jakby stado dementorów pędziło za nim. Spojrzała na niego zaciekawiona. Nie poruszył jednak tego tematu i czekał wytrwale na jej odpowiedź, wreszcie zrezygnowana udzieliła jej.

-Nieźle jednakże mam dość proszenia żeby ktoś poszedł ze mną do łazienki, nic mi się nie stanie- powiedziała zgodnie z prawdą na co mężczyzna parsknął śmiechem. Nie za bardzo wiedziała co tego ma zrobić, milczała i czekała na reakcję drugiej osoby.

-Nie wiedziałem, że panienka jest taka zabawna, jednak tego można się teraz spodziewać po młodzieży. Już dawno zapomniałem jak to jest być młodym. Jeśli czuje się pani dobrze, nie widzę żadnych przeciwwskazań, żebyś korzystała z toalety samodzielnie. Tylko jedna uwaga, jeśli twój stan się pogorszy, musisz nas o tym informować, pamiętaj to dla twojego, a przede wszystkim, dla dobra twojego dziecka- patrzył na nią, teraz już poważny i zaniepokojony. Machnęła ręką w jego kierunku. Tym gestem chciała przekazać, że nie ma czym się martwić.

-Myślę, że jestem już dorosłą i w miarę odpowiedzialną czarownicą i wezmę wszystko na swoje barki, nie poddam się panie ordynatorze- uśmiechnęła się, szczerze. Tak jak wtedy gdy nie znała tych czasów, gdy jej młodej główki nie zaprzątała wizja wojny i śmierci.

-Mam nadzieję panno Granger, wie już zapewne pani o wizycie swojego lubego tutaj?- znowu to pytanie. Czy wszyscy się na nią uwzięli jednak…

-Chwileczkę, za nim pan wyjdzie. Mam prośbę. Sama chce poinformować Toma o moim stanie. Nie wiem czy będę w stanie zrobić to teraz czy później, jako medycy musicie zatrzymać informację o moim stanie zdrowia, prawda?- wiedziała, że może tym sporo namieszać, jednakże ona musiała zdobyć się na to osobiście. Czy to powie mu to teraz, czy za miesiąc, czy wtedy gdy jej stan będzie widoczny gołym okiem, nie ważne. To ona i on są w to zamieszani, nikt inny nie powinien.

-Oczywiście, jeśli pozwolisz, muszę udać się teraz do reszty pacjentów- skinęła tylko głową, jej głowa opadła znowu na miękką poduszkę. Jedną z dłoni położyła na swoim brzuchu. Zaśmiała się.

-Ciekawe co o tym wszystkim myślisz skarbie- szepnęła, a następnie ziewnęła potężnie. Jeszcze miała czas na drzemkę, mogła jeszcze zmrużyć oczy za nim spotka się ze swoim przeznaczeniem.

(***)

-Jesteś gotowy Tom?- Orion siedział na łóżku i bacznie obserwować przyjaciela, który od dobrej godziny stara się ubrać. Wreszcie gdy zapiął rozporek w swoich spodniach, a ostatnie guziki w koszuli, wreszcie zasłoniły jego klatkę piersiową, stanął przez Blackiem patrząc wyczekująco.

-I jak?- właściwie, nie zależało mu na tym, jak będzie wyglądać, chodziło bardziej o to, że nie wiadomo czego można się spodziewać w Mungu. Tamtejsi ludzie, nigdy nie wydawali mu się przyjaźnie nastawienie w stosunku do młodzieży, a szczególnie do niego. Trafił już tam dwa razy, więcej nie zamierzał. Przełknął głośno ślinę. Nienawidził też mugoskich szpitali.

-Może być- odparł młodszy chłopak, a następnie rzucił w jego kierunku małe zawiniątko. Porwał je w locie i spojrzał zaciekawiony na ciemnowłosego.

-Kilka galeonów na wszelki wypadek, wiem, że nie posiadasz za dużo pieniędzy, a zwrócisz zapewne niebawem po ukończeniu szkoły- puścił w jego kierunku oczko. To rozumiał doskonale. Nie może nic od nikogo, tak się nie robi w gronie osób, które mogą być twoimi potencjalnymi zwolennikami w przyszłości.

-Pożyczka? To rozumiem. Idę, trzymaj kciuki. Przyniosę zapewne dobre wieści od Hermiony więc za bardzo się nie martwcie z Walpurgią. Poza tym… Trzymajcie się- szepnął ostatnie słowa zamykając za sobą drzwi. Szedł powoli korytarzem, było dość wcześnie więc jeszcze wiele osób siedziało w wielkiej sali jedząc śniadanie, on nie zamierzał nawet się tam pokazać. Gdyby coś dzisiaj zjadł, zapewne ze stresu wróciłoby na jego talerz. Tylko spokojnie Tom, jesteś dziedzicem Slytherina, najlepszym uczniem w Hogwarcie, wybitnie zdolny, nieprzeciętnie przystojny. Masz wszystko na wyciągnięcie ręki, musisz tylko chcieć, tak samo jak chciałeś zabić swojego ojca, a następnie stworzyłeś pierwszego horkruksa.

-Wreszcie jesteś Tom- jego oczom ukazał się Albus Dumbledore, który jak zwykle nie krył niechęci do chłopaka. Zapewne tylko on tak to wiedział, jednakże coś w tym było, co sprawiało, że czuł się skrępowany i osaczony przez tego brodatego człowieka. Mrugnął kilka razy za nim powiedział cokolwiek.

-Możemy iść- rzucił propozycję, na którą profesor po prostu skinął. Ruszyli więc do drzwi głównych, które otworzyły przed nimi, skrzypiąc niemiłosiernie. Przeszli przez nie i ruszyli w stronę Zakazanego Lasu.

-Radzę trzymać się blisko mnie- rzucił przez ramię nauczyciel na co Tom szepnął coś pod nosem. Irytowała go postawa mężczyzny jednak postanowił zachować pozorny spokój. Wreszcie, gdy starszy z nich, stwierdził, że teleportacja jest możliwa spojrzał na ucznia.

-Nie masz jeszcze pozwolenia prawda?- niestety Riddle musiał przyznać mu rację co jeszcze bardziej go zdenerwowało.

-Zgadza się panie profesorze- powiedział przez zaciśnięte zęby. Albus podszedł do swojego podopiecznego i wskazał palcem na swoje ramię.

-Złap się- polecił. Bez zbędnych ceregieli, chłopak pochwycił je, a następnie poczuł szarpnięcie w okolicy pępka, następnie znaleźli się tuż przed drzwiami wejściowymi świętego Munga.

-No to jesteśmy na miejscu. Chciałbym jeszcze żebyś chwilę poczekał za nim do niej wejdziesz, chce zamienić z nią słowo- nie odpowiedział, po prostu stres wziął górę za rozsądkiem. Chciał tam wlecieć jak na skrzydłach i ją przytulić. Przyjemne ciepło rozlało się po sercu nastolatka. Tak, to chciał zrobić już od dawna.

-Idziemy- wydane polecenie było tak odległe, że prawie otumaniony udał się do środka. Od razu uderzyło go ciepłe powietrze. Otrząsnął się. Musi być spokojny, musi. Dla swojego dobra.

-Trzecie piętro- polecił. Czekali na windę, która przyjechała po kiblu sekundach. Wychodząc z niej obejrzał się jeszcze za siebie. Zacisnął kciuki. Wszystko musi się udać, jak im się razem nie uda to nic nie ma sensu, dosłownie nic.

-Wchodzę, poczekaj- Dumbledore nie krył, że jest zdziwiony Ślizgonem, który tak gorączkowo stara się wytrzymać presję. Zaśmiał się w duchu. Doprawdy, po tym chłopaku można się jednak wszystkiego spodziewać. Rozbawiony, wszedł do sali gdzie Hermione siedziała z książką w rękach.

-Jak zwykle pilna uczennica- zagadnął na przywitanie. Zwróciła swoje oczy w kierunku skąd dobiegał głos, uśmiechnęła się lekko. Nie był to wymuszony uśmiech, wręcz przeciwnie, miło było widzieć jakąś znajomą twarz w miejscu, gdzie ciągle otaczają Cię szepty nieznanych osób.

-Dzień dobry profesorze- przywitała się i pomachała ręką. Czyli Tom też tutaj jest, wiedziała o tym jednakże wiedziała, że starszy człowiek, będzie chciał z nią zamienić kilka słów przed jego przyjściem.

-Czeka na zewnątrz jednakże chciałem jeszcze z tobą chwilę porozmawiać za nim cokolwiek mu powiesz- skinęła głową. Wiedziała, że zapewne tylko on może mieć prawo głosu w tym aspekcie. Ceniła go w swojej rzeczywistości, tutaj też był dla niej wybitnych człowiek jak i umysłem.

-Powiesz mu co zechcesz, jednakże nie ukrywaj tego co zesłano Ci z niebios. Dziecko to nie jest rzecz, pamiętaj o tym. To tyle, życzę miłego spotkania- uśmiechnął się pogodnie, a następnie zniknął za drzwiami. Zamyśliła się. Miał rację, powie, musi, czy tego chce czy nie. Nie dla siebie, dla malutkiego dzieciątka, które aktualnie znajduje się w jej wnętrzu.

-Jestem- ciche pukanie przerwało jej. Uniosła wysoko głową, wiedziała, kto pojawił się w pomieszczeniu. Wyciągnęła swoje ręce w jego kierunku. Podszedł powoli, nie spieszył się. Właściwie, wystarczył mu tylko jej widok. Na całe szczęście, nic już jej nie było. Był szczęśliwy, od tak dawna nie czuł tego. Od chwili gdy się urodził, czuł się inny. W Hogwarcie pierwszy raz mógł powiedzieć, że znajduje się wśród swoich. Tak właśnie było. Złapał ją w swoje dłonie, ciało do ciała. To definitywnie najlepszy moment jego życia. Tak się obawiał o jej zdrowie, o życie. A ona była, w dobrej formie przed nim. Tak, to cudowne.

-Jak się czujesz?- zapytał gdy wreszcie udało mu się odkleić od tej istoty. Kiwnęła lekko głową, a następnie opadła na poduszki.

-Mogło być gorzej- przyznała zgodnie z prawdą. Hermiona wcale nie miała przecież siedemnastu lat, w tym roku stuknęło jej dwadzieścia wiosen jednak nikt o tym nie wiedział, nikt poza nią. Chciała wreszcie wstac i wykrzyczeć, że nie należy do tego świata, powstrzymała się jednak.

-Co Ci właściwie jest?- nie mógł na nią za bardzo naciskać, wiedział, że przeżyła wielki wstrząs. Ta cała sytuacją z tą głupią blondynką. Aż mu się nóż w kieszeni otwierał na samo wspomnienie. Nienawidził takich ludzi, nienawidził też siebie.

-Trochę się potłukłam, a oprócz tego w sumie nic nadzwyczajnego- tak, całe szczęście. Chyba tym razem naprawdę ma nad sobą jakiegoś dobrego duszka, który sprawia, że czuje się pełen życia.

-Tak się cieszę- uśmiech znikł niestety z twarzy dziewczyny. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy.

-Musimy poważnie porozmawiać- zarządziła. Jedyne o czym chciał teraz rozmawiać to o nich, jednak stwierdził, że musi być to wyjątkowo ważne dla niej.

-Chce abyś zamknął komnatę. Poza tym jest coś jeszcze… Tom czy Ty wiesz coś o horkruksach?- zapytała. Nigdy w życiu nie był tak zdziwiony i jednocześnie zawstydzony. Jakim cudem, ktoś dowiedział się o tym sekrecie? Przecież to niemożliwe, zupełnie nierealne.

-Skąd o tym wiesz?- syknął. Napuszył się jak wściekły kot. Wcale nie interesowało go jak się dowiedziała jednak co wiedziała.

-Po prostu, wiem. Posiadasz jednego prawda? Zabiłeś ojca- mówiła to bez wyrazu, po prostu czuła, że wszystko wreszcie musi ujrzeć światło dzienne. Jedynym zbawieniem dla kogoś kto rozszczepił swą duszę, jest żal za grzechy, a grzechem było zabicie drugiej osoby.

-Ten śmieć nie był moim ojcem- warknął. Pokiwała tylko głową. Była już definitywnie pewna co się stało. Uśmiechnęła się lekko.

-To pierścień prawda?- nie wierzył własnym uszom. Chciał wstać i obudzić się z tego koszmaru. Jak do cholery to mogło wyjść z niego tak łatwo? Powiedział jej? To niemożliwe.

-Możliwe- odparł opadając na krzesło. W dłoni dzierżył dalej jej rękę, którą nieświadomie mocno zacisnął.

-Tom, czas żałować za grzechy, a wtedy twoja dusza wróci do siebie. Nieśmiertelność to nie jest coś co można mieć nie poświęcając tym dobra, które w świecie układa kolej rzeczy, przemyśl to- słysząc takie słowa, miał ochotę się podnieść i wyjść jednak to była ona. Kobieta idealne. Równie inteligentna co on, wytworna i taka inna. Taka jak on. To właśnie trzymało go przy niej. Do tej pory, myślał, że są dla siebie stworzeni, do tej pory, a czy teraz wszystko miało się zmienić?

-Chyba kpisz- powiedział uśmiechając się szyderczo. Zaśmiała się, uniosła głowę wysoko do góry, a następnie ją opuściła wbijając swój smutny wzrok w chłopaka.

-Będziesz miał dziedzica Tom- nie dotarło do niego od razu, stwierdził, że to typowy żart nastolatków, jednak jej oczy… Te czekoladowe oczy, były pełne smutku i strachu o przyszłość, nie tylko swoją ale i ich nienarodzonego dziecka. Wstał, podszedł do drzwi.

-Wrócę, obiecuje- gdy przekroczył próg, pierwszy raz z jego oka spadła łza. Tak mało dla normalnego człowieka, a tak bardzo wiele dla Toma, który pierwszy raz nie wiedział jak się zachować, co zrobić. Przemknął niezauważenie obok swojego profesora, który zdążył się tylko odwrócił.

-Kto tam?- zapytał. Nie dostał jednak odpowiedzi bo postać zdążyła już znikać. Wzruszył ramionami. Postanowił, że spojrzy na zakochany, czy wszystko jest dobrze. Wchodząc do pokoju, spotkał na pierwszym planie, zapłakaną twarz młodej kobiety.

-Wyszedł- rzuciła tylko, a następnie wtuliła swoją twarz w poduszkę. Kiwnął głową, zostawił ją samą. Nawarzyli sobie piwa, teraz przyjdzie im je wypić, jednakże do tego czasu, jest za tą dwójkę odpowiedzialny. Wyszedł ze szpitala, czas znaleźć chłopaka, który chyba za bardzpo pogubił się w tym wszystkim. Gdy wreszcie, znalazł go siedzącego na krawężniku, złapał go za ramię. Obejrzał się w każdą możliwą stronę, a następnie się deportowali z miejsca, które opuścili nie tak dawno.

-Poradzisz sobie Riddle- mruknął do chłopaka, podniósł go z ziemi. To nie powód aby się mazać, dziecko to szczęście, które w jego życiu nie będzie miało miejsca. To smutne, że akurat on został skazany na samotność.

-Wiem- dodał chwilę potem gdy wchodzili do zamku. Musi się wziąć w garść. Co będzie to będzie i nie możemy nic zmienić. To przeznaczenie, które dał nam los.