Rozdział 17

Witajcie. Mam dwa dni spóźnienia z rozdziałem, jestem tego świadoma, niestety, nie mogłam napisać tego od tak sobie. Mam nadzieję, że wybaczycie mi te kilka dni, przecież to nie wieczność. Taka mała informacja, żaden mój blog nie jest zawieszony, żeby nie było. Skupiam się teraz na Tomione bo najlepiej się w nie wczuwam No to, zapraszam na rozdział.

Rozdział dedykuje, tym razem, mojej kochanej Nanami. Mam nadzieje, że wytrwasz do końca tej historii. Zapraszam serdecznie.

Rozdział 17

Miłość jest wyjątkowo ciężka, szczególnie dla kogoś kto poznaje ją pierwszy raz. Taką właśnie dziewiczą miłość, przechodził Tom Riddle, który błąkał się bezwiednie po korytarzu. Nie dość, że nie pozwolili mu wejść do Hermiony, to dodatkowo musiał czekać, a jak wiadomo, to najtrudniejsze, szczególnie jeśli twoje uczucia szarga niepewność i poczucie winy. Zagryzł delikatnie wargę. Poczuł, że nawet tak lekki dotyk sprawił, że w jego ustach smak krwi, wypełnił wnętrze. Niedobrze, im dłużej będzie tutaj siedział, tym gorzej dla niego. Bezwiednie, nie będąc do końca świadomym, swoich czynów, kopnął filar. Bolało jak cholera jednakże miało to zbawienny wpływ na jego emocję. Powoli zamieniały się w troskę, żyje, to pewne, wolał jednak poznać jej stan rzeczywisty. Drzwi, które zamknęły się niedawno przed nim, wreszcie się otworzyły.

-Może pan wejść panie Riddle- powiedziała w jego kierunku starsza kobieta. Spojrzał w jej kierunku i z nieukrywaną radością, przekroczył próg skrzydła szpitalnego. Wiedział już z daleka gdzie leży, zasłonięte kotary wokół jej łóżka przyprawiły go o ból w klatce piersiowej. Niedobrze, trzeba być spokojnym, nie może przecież pokazać jej swoich prawdziwych uczuć.

-Tom, spokojnie, musi wypocząć. Będzie dobrze, ku mojemu zdziwieniu, tylko się poobijała. Zadziwiające, każdy przy upadku z takiej wysokości, miałby zapewne połamane kości jednak nie ona- uśmiechnęła się do chłopaka.

-To jakby ktoś jej pilnował, jakiś anioł, a może i demon- dodał po namyślę, jednak nikt już nie słyszał jego słów. Wszyscy wyszli, chcieli dać im trochę prywatności. Nieśmiało usiadł koło jej łóżka, chwycił jej dłoń. Milczała, jej stan widocznie nie pozwalała na dłuższą rozmowę, był świadomy tego, że jest w szoku.

-Jak się czujesz?- pierwsze, lepsze pytanie. Najlepiej jest zacząć od czegoś prostego, jak wiadomo, nie należy denerwować chorego.

-Lepiej- jej usta drżały, a sama dziewczyna, nie wyglądała najlepiej. Pod głową miała chyba wszystkie możliwe poduszki, jej włosy były związane w kok.

-Wole jak są rozpuszczone- jeśli ktoś jest mistrzem mówienia nieodpowiednich rzeczy w nieodpowiedniej sytuacji, to właśnie ten młody chłopak. Na twarzy dziewczyny pojawił się grymas bólu. Nie tak sobie wyobrażała spotkanie ze swoim ukochanym.

-Boli mnie głowa, trudno się dziwić, zostałam zepchnięta ze schodów, mógłbyś się tym zainteresować, a nie moimi kłakami- dodała z przekąsem. Właściwie, najbardziej interesowało ją to, kto miał na tyle odwagi, oczywiście w złym tego słowa znaczeniu, aby posunąć się do takiego kroku. Nie dość, że narobił tym sposobem wielkiego zamieszania, to dodatkowo, jest możliwość, że będzie miał nie lada problemy z ministerstwem magii, bo jak na to nie patrzeć, była to próba zabójstwa. Mimo tego, że teraz żyła, ktoś próbował pozbawić ją tego słodko gorzkiego życia.

-Wiesz, że dowiem się kto to zrobił- był świadomy tego, że tera zna jego barkach, jest również przyszłość kobiety, która skradła w tak perfidny sposób, jego serce.

-Tylko nie załatwiaj tego sam, obiecaj mi to. Wiem, że byłbyś zdolny zabić- ostatnie słowa, prawie wypluła. Z jednej strony, to było straszne, że ktoś próbował się zemści, nie wiadomo za co, na jej osobie, z drugiej strony, ociągnęło to chłopaka od komnaty tajemnic. Mogła odetchnąć z ulga, gdyby nie był ból pleców i ciągle zawroty głowy.

-Coś nie tak?- widząc, że zrobiła się biała jak ściana, gwałtownie wstał. Wskazała miskę, stojącą na stoliku obok, którą podał jej pospiesznie. Zaraz potem, gdy spoczęła w zasięgu jej twarzy, zrzuciła wszystko z siebie. Nie był to za miły widok jednak takie rzeczy podobno zbliżają ludzi.

-Pielęgniarka wspominała, że takie rzeczy mogą temu towarzyszyć, wstrząśnienie mózgu to jednak paskudna sprawa- dodała z lekkim uśmiechem, oddychała jednak ciężko. Wziął od niego pojemnik, odstawił na dół. Z perspektywy czasu, takie rzeczy wcale go nie ruszały, przyzwyczaił się, że nie wszystko, zawsze musi iść dobrze, czasem jest po prostu źle, bo musi.

-Powinnaś odpocząć- podał jej chusteczkę, aby otarła swoje usta. Uczyniła to z ochotą, w tej właśnie chwili, pomyślała sobie, co musiał czuć Ron, na drugim roku, gdy z jego ust, ciągle wylatywały ślimaki. Roześmiała się w duchu na to wspomnienie, to jedyne, dobre chwilę, które mogła sobie przypomnieć, w związku z tym mężczyzną. Ten rozdział w życiu już zamknęła, nie zamierza go nigdy więcej otwierać, teraz miała Toma, nie ważne na jak długo, ważne, że był przy niej.

-Możliwe, że powinnam- była zmęczona, mimo, że dochodziła dopiero dziesiąta wieczorem, czuła, że jej to koniec dzisiejszego dnia dla niej. Gdyby nie ten upadek, zapewne wszystko inaczej by się potoczyło. Wszystko zapisane jest w gwiazdach i widocznie taki los na nią już od dawna. Zamknęła oczy. Czas spać.

-Dobranoc- wyszeptała. Nachylił się nad dziewczyną, delikatnie muskając ustami jej czoło. Zachichotała. Lubiła takie niespotykane w jego zachowaniu gesty.

-Dobranoc- zamruczał, gdy jest wargi znalazły się koło jej ucha. Wiedział, że czas się ulotnić, czas wreszcie poznać osobę, która podniosła rękę na dziewczynę, która należała do niego. Jak wiadomo, wszystko co należało do niego, a zostało uszkodzone bądź różniło się od stanu, w którym widział je ostatnim razem, musiało zostać pomszczone. Tym razem, nie będzie zbyt miły, wręcz przeciwnie. Tym razem, pokaże swoją dawno skrywaną twarz, nie ważne przed kim, ważne, że ten ktoś, będzie się bał. Dzisiaj, było jednak za późno, aby rozpocząć swoje śledztwo, dzisiaj czas udać się na spoczynek, który ukoi skołatane nerwy. Wszedł przez dziurę w portrecie do pokoju wspólnego, powitało go kilka osób, w tym jego przyjaciele, jak zwykł ich nazywać przez ostatnie miesiące. Walpurgia gwałtownie zeskoczyła z kolan swoje ukochanego i rzuciła się w kierunku chłopaka.

-Co z nią?- zapytała. Widocznie, nie tylko on martwił się stanem zdrowia Granger. Spojrzał wymownie w kierunku schodów, kiwnęła głową.

-Nie tutaj, chodźmy do waszego pokoju- powiedział cicho w jej kierunku. Cała trójka, poszła grzecznie do pomieszczenia, które zajmowały dziewczyny. Weszli do środka, usiedli. Tom na krześle, a ta dwójka na łóżku ciemnowłosej. Patrzyli wyczekująco.

-Przestań wreszcie milczeć, to nie jest dobry moment na takie rzeczy. Chcemy wiedzieć co się konkretnie stało- warczał w jego kierunku Orion, którego dziewczyna ścisnęła porządnie za rękę. Mimo całej tej chorej sytuacji, musieli zachować spokój. Nie było po co się kłócić, i tak i tak, powie im wreszcie czego się dowiedział.

-Spokojnie, muszę zebrać myśli, sam nie wiem od czego zacząć- nie wiedział jak zabrać się do rozmowy z tą dwójką. Miał coś na końcu języka, jednak gdy otwierał usta, żeby coś powiedzieć, zaraz je zamykał. To dziwne, że akurat teraz musiał cierpieć na jakiś zanik szarych komórek.

-Opowiedz nam lepiej od samego początku. Z tego co udało nam się ustalić, pokłóciliście się z Hermioną, a ona następnie wyszła z pokoju wspólnego, dalej, to nikt nie wie, każdy ma swoją wersję, a jak wiadomo, jest ona inna, zależna od osoby, która opowiada daną historię- propozycja dziewczyny była całkiem niezła, przystał na nią.

-Jeśli tak, to od tego zacznijmy. Pokłóciliśmy się, nie wiem czy można tak to nazwać. W każdym bądź razie, wyszła, chciała się przejść, a ja nie chciałem jej w tym przeszkadzać, czasem potrzebna jest chwila samotności. Mniejsza o to. Wiedziałem, że może potrwać, w sensie, ten jej spacer, jednak nie spodziewałem się, że jakieś pół godziny po jej wyjściu, wpadnie do salonu nie kto inny jak Ashley i ogłosi, że znalazła Hermionę, która spadła ze schodów. To naprawdę jej dziwne- zakończył pierwszą część. Owa dwójka pokiwała głowami. Naprawdę coś tutaj ostro śmierdziało, a wszyscy, mieli na myśli dziewczynę.

-Coś mi się wydaje, że ta dziwka maczała w tym palce- dodała po namyślę panna Black. Nikt nie śmiał się z nią nie zgodzić.

-Ciekawe tylko, jaki miała powód- Orion chyba nie za bardzo rozumiał kobiety, które nie były jego narzeczoną. Walpurgia pokiwała z zażenowania głową, widocznie musiała i to mu wytłumaczyć.

-Posłuchaj uważnie kochanie. Zazdrosna kobieta jest w stanie zrobić wszystko, aby zdobyć mężczyznę swojego serca. Jak widać, bo jestem pewna, że właśnie ona przyczyniła się do upadku naszej przyjaciółki. Powód jest wszystkim znany. On!- pokazała palcem w kierunku ciemnowłosego chłopaka, którzy patrzył na nich z politowaniem. Możliwe, że to właśnie przez niego trafiła do skrzydła szpitalnego ale przecież nie za jego sprawą. Nic jej nie zrobił, a tą sukę dorwie we własne ręce, rozprawi się z nią tak jak powinien to zrobić już dawno. Nie odpuści.

-Ale to nie powód, żeby pokazywać mnie palcem- dodał urażony. Opuściła swoją rękę i nastała niezręczna cisza. Nikt chyba nie chciał się odezwać, po prostu głupio było pytać o to co zamierza.

-A co teraz u niej?- młodszy chłopak postanowił przerwać tą chwilę, po jaką cholerę milczeć skoro mają tyle do omówienia, a jest tam późno? Kiedyś spać przecież trzeba, energia się przecież sama nie skumuluje i nie przyjdzie do ciebie jak tego potrzebujesz.

-Lepiej. Wszystko ją boli, ma wstrząs mózgu. Na całe jednak szczęście, nic nie jest połamane. Nawet pielęgniarka powiedziała, że to cud- wyraźnie przejście do tego punktu rozmowy, od razu spowodowało, że wszyscy odetchnęli z ulgą. Nic się nie stało, to dobrze dla nich.

-A kiedy wyjdziesz wreszcie z tego więzienia?- nutka rozbawienia w głosie dziewczyny, spowodowała, że na twarzach pozostałej dwójki, zagościł uśmiech. Lekki ale jednak, uśmiech to uśmiech.

-Możliwe, że jutro. Na razie wiem tyle, że ciągle wymiotuje, a wszystko przez te upadek- zamyślił się. Miał wielką nadzieję, że już jutro będzie mógł znowu wziąć ją w ramiona i na dodatek, chciał być przy niej ciągle. Tym razem nie odstąpi jej ani na krok, przecież jej prześladowczymi może być blisko.

-Jesteś naprawdę rozkoszny, nie chcieliśmy znać takich szczegółów. Co tam widziałeś, a czego nie, zostaw dla siebie bo i mi się robi niedobrze- powiedział z udawanym oburzeniem Black. Roześmiali się serdecznie. Miło było czasem porozmawiać z kimś tak po prostu.

-Fakt, zapomniałem dodać, że potem musiałem to wynieść- sytuacja dziewczyny nie była za dobra, jednak czas do żartów zawsze się znajdzie. Gdy wreszcie ich chichoty ustały musieli poruszyć temat, który interesował ich najbardziej.

-Co zamierzasz?- kobiety jednak zawsze chcą wiedzieć co będzie w niedalekiej przyszłości. Są jak małe dzieci, które dopiero uczą się mówić, a pytanie dlaczego, co to, jest na porządku dziennym. Zawsze, wszystko wiedzą, bo taka jest ich natura.

-Dowiem się, czy to ona dopuściła się tego czynu. Jeśli tak, spotka ją wielka kara, oj wielka- tyle rzeczy przecież można komuś zrobił, jest tyle tortur do przetestowania, a przecież można zastosować też zaklęcie niewybaczalne, niekoniecznie od razu zabijać, zwykle crucio wystarczy, jest przecież pełnoletni, jego namiar nie istnieje, a nikt nie będzie w stanie się dowiedzieć, kto właściwie zaatakował ofiarę.

-Nie przesadź, dobra ruszaj się, idziemy spać- bez dłuższego namysłu opuścił pokój swojej dziewczyny. Udał się samotnie do własnego, gdzie rzucił się na łóżko, jak przyszedł tak usnąć i nic do samego rana, nie stanęło mu na przeszkodzie. Spał jak kamień.

(***)

Kolejny dzień, przyniósł szczęśliwa wiadomość dla dwójki zakochanych w sobie nastolatków. Nie dość, że Hermiona mogła na spokojnie opuścić skrzydło szpitalne, to dodatkowo Tom musiał, bo taki był warunek, spędzać z nią każdą minutę swojego czasu. Oboju bardzo odpowiadała ta forma bycia ze sobą, wreszcie nie musieli szukać pretekstu, żeby być ze sobą. Nie musieli nawet prowadzić rozmowy, po prostu, zawsze byli w zasięgu swojego wzroku, tak aby od czasu do czasu złapać się za ręce, a nawet skraść drugiej osobie pocałunek. Zwyczajnie, nigdzie się nie spiesząc.

-Chyba musze do łazienki- powiedziała już kolejny raz dziewczyna. Fakt, dostał pouczenie od pielęgniarki, że niestety przez kilka dni będzie tak to wyglądać. Trudno się dziwić. Granger może i wyglądała lepiej jednak dalej była osłabiona i niezdolna do ciężkiej pracy. Pracę domowe zaczęła odrabiać jednak tuż po wyjściu z miejsca tortur, jak je nazwała, tyle, że musiała poświęcić na nie dużo więcej czasu niż zazwyczaj. Tom skinął tylko głową i odprowadził ją do łazienki na drugim piętrze. Jak zdążył zauważyć, czysty przypadek, że obok miejsca w którym obecnie stali, znajdowało się miejsce do komnaty.

-Lepiej?- zapytał jak dziewczyna uniosła się do góry. Pokiwała ledwo żyjąc głową. Przełknął głośno ślinę, nie podobał mu się jej stan jednak nie zamierzał się odzywać. Jeśli może tutaj przebywać to co mu do tego. Nie zamierzał się z nią kłócić, szczególnie w tym stanie, była za słaba.

-Tak, znacznie- poszła za jego wzrokiem, skrzywiła się. Wpatrywał się akurat w ten kran, nie wróżyło to nic dobrego. Była święcie przekonana, że już nie chce wypuszczać bazyliszka, jednak jak się nad tym zastanowić, to był dla niego cios. Musiał jej obiecać, ale to jest przyszły Lord Voldemort, a jak wiadomo, ten człowiek, a wtedy już istota, nie potrafił dotrzymywać danego słowa… A Tom? Któż to wie.

-Chyba nie myślisz, sam wiesz o czym? Nie podoba mi się jak zachłannie wpatrujesz się w miejsce, które prowadzi do komnaty- momentalnie spuścił wzrok. Nie powinien prowokować jej, jak się na niego zdenerwuje, to nie wiadomo czy jej stan przypadkiem się nie pogorszy. Na coś takiego nie może sobie pozwolić, nie chciał aby znalazła się daleko od niego.

-Idziemy?- udał, że wcale nic się nie wydarzyło. Uśmiechnęła się do niego słabo. Wyszli powoli idąc w kierunku sali transmutacji, nie wiedzieli jednak, że cały czas są obserwowani.

(***)

Mimo tego, że zemsta tej blondynki, opłaciła jej się, dalej nie była zadowolona z efektu. Teraz wszyscy zapomnieli o wydarzeniach z przyszłości, teraz była bohaterką, która od razu przybiegła po pomoc dla tej dziewczyny… Była na ustach wszystkich uczniów w Hogwarcie, tylko ona jednak, znała prawdziwy sekret, o którym nikt nie mógł się dowiedzieć, oczywiście poza jej wiernymi koleżankami, których w zwyczaju miała nadmiar. Dodatkowo, długi język młodej kobiety, będzie dla niej zgubny. Była za głupia aby domyślić się, że popełniła właśnie największy błąd życia.

-Muszę wam coś powiedzieć- jej usta, które rozsiewały w koło miliony plotek, zaświeciły śnieżnobiałymi zębami. Wszystkie przyjaciółeczki nadstawiły ochoczo uszy.

-Mów, mów!- popędzały ją nawzajem. Każda miała w tym swój ukryty cel. Właściwie, żadna z nich nie lubiła dziewczyny za to jaka była, a prawda jest taka, że nie należała do interesujących osób, za to wiedziała wiele na temat każdego ucznia, dlatego też, polegały na jej plotkach, które zawsze miała w zanadrzu. Dzięki temu zawsze były na bieżąco i mogły znaleźć swoje miejsce w danej sytuacji.

-Słyszałyście o upadku Granger?- wszystkie kiwnęły głowami. A kto nie słyszał. Przecież niebieskooka zadbała o to, żeby wszyscy o tym wiedzieli, szczególnie jeśli ona brała w tym udział. Spojrzały na nią wyczekująco.

-To ja ją zrzuciłam- pochwaliła się puszczając do nich oczko. Żadna, naprawdę żadna, nie chciała zabrać głosu w tej sprawie. Nie spodziewały się czegoś takiego, nawet dla nich zachowanie dziewczyny było odrażające i obrzydliwe. Jedna z nich, kręciła się na krześle, na tyle głośno, że dziewczyna zwróciła na nią swoją uwagę.

-Może Ty coś powiesz?- zachęcała. Zaprzeczyła, tutaj nic nie można powiedzieć, można to jedynie zgłosić. Ashley, nieświadoma swojego błędu, westchnęła tylko i odrzuciła swoje długie włosy do tyłu.

-Idę z kimś innym porozmawiać, zajmijcie mi miejsce- to powiedziawszy oddaliła się od swoich koleżanek, które teraz omawiały znacznie ciekawszą sprawą, a mianowicie, jak zawiadomić ministra magii i tym wykroczeniu. Jedynym dobrym rozwiązaniem było wziąć sowę i napisać na małym kawałku pergaminu, wszystko co usłyszały. Tak właściwie zrobiły, dumne z siebie, patrzyły z nienawiścią w kierunku głupiej dziewczynie. Dostanie za swoje.

(***)

Sala transmutacji nigdy nie wydawała się jej taka wielka i obrzydliwa. Na samą myśl o godzinnych zajęciach w tym miejscu, robiło jej się niedobrze. Nie potrafiła jednak pokazać tego chłopakowi więc twardo stała w swoim miejscu. Nie może znowu spowodować żeby się martwił i tak cały czas jest z nią. Może to i lepiej jednak każdy po jakimś czasie się męczy.

-Gotowa?- zapytał. Wcale na nią nie patrzył. Śledził, idącego z oddali profesora Dumbledore’a, który również przyglądał mu się badawczo. Wzruszyła ramionami.

-Mogło być lepiej- odparła. Miała rację, zawsze może być lepiej niż jest w danej chwili. Nawet mały szczegół może poprawić to co wydaje się na pierwszy rzut oka idealne. Odgarnęła swoje długie włosy do tyłu. Znowu usiądzie w pierwszej ławce i będzie mogła na spokojnie notować. Tak tylko myślała bo została jednak perfidnie zaciągnięta na miejsce obok Toma, który patrzył na nią wyczekująco.

-Musimy tutaj siedzieć? Wole jednak bliżej nauczyciela- jej ton głos aż prosił o to, żeby się przesiedli jednak chłopak nie należał do osób, które zgadzają się z propozycją kobiety. Dzisiaj nic na nim nie zrobi wrażenia, choćby nawet chciała.

-Siadaj- zarządził. Nie miała nawet czasu zaprotestować bo została pociągnięta za rękę i mimowolnie zajęła miejsce obok niego. Przeklęła cicho pod nosem, lekcja wreszcie się rozpoczęła. Jednak nie było tak jak zawsze, kompletnie nie mogła się skupić na tym co mówi nauczyciel, każde słowo docierało do niej jakby z opóźnieniem. Zawiesiła się, powoli zanikała jej zdolność samodzielnego myślenia.

-Hermiona?- od dobrych trzydziestu sekund chłopak starał się ocucić dziewczynę, wszystko jednak na nic. Leżała bez życia na ławce. Profesor od razu zauważył powagę sytuacji.

-Do skrzydła szpitalnego z nią- chłopak kiwnął głową i wziął ją na ręce.

-Cholera- znowu musiała wracać do tego miejsca, a wszystko przez wczorajszy dzień, dzień, który zapoczątkował te straszne wydarzenia, wydarzenia, które zburzą nie tylko jego światopogląd ale i cały jego dotychczasowy świat.