Rozdział 15

Witajcie kochani.
Jak u was? Czaicie to co nie? Mamy 2015 rok! Wiem, spóźniłam się z rozdziałem, musicie mi wybaczyć, trochę zdycham po tej cudownej nocy, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Zapraszam was serdecznie na kolejny rozdział mojego Tomione i chciałam podziękować wszystkim czytelnikom. Jesteśmy już w połowie.

Kochani, jeszcze jedno ogłoszenie, jeśli już znajdujecie się na tym blogu, zostawcie po sobie ślad. Może to być zwykle serduszko, najzwyklejsze, po prostu zostawcie ślad po swojej obecności.

Rozdział 15

Wejść do komnaty tajemnic było w miarę łatwo, za to wyjść z niej, o wiele ciężej. Dziewczyna gramoliła się powoli do góry, a chłopak delikatnie pomagał jej w tej wycieczce. Była niebywale spocona i zdenerwowana. Dawno nie czuła się tak paskudnie jak dzisiaj. Jej ciało, było okropnie zmęczone, wszystko przez ten idiotyczny plan Toma. Zabrać ją do komnaty? Mógł wymyślić coś lepszego, nie tego się po nim spodziewała, była całą tą sytuacją niezmiernie zażenowana.

-Wychodzimy już- szepnął. Wiedziała, że stara się uspokoić sytuację, jednakże na nic się to zdało. Pospiesznie starała się wyjść z dziury jednak zablokowała się.

-Cholera- warknęła. Nie chciała tkwić w tym miejscu ani minuty dłużej. Zaparła się mocno nogami i wypchnęła się na wewnątrz. Dysząc ze zmęczenia, usiadła na podłodze i obserwowała jak dołącza do niej chłopak. Zjawił się tuż obok niej i przygarnął ją ręką do siebie. Westchnęła, popatrzyła w jego niebieskie oczy.

-Nigdy więcej- wypowiedziała swoje żądanie. Kiwnął tylko głową, zapadła cisza, która była bardzo nieznośna dla dziewczyny. Kręciła się, nie mogła się wygodnie usadowić, trudno się dziwić skoro zajmowała miejsce na podłodze.

-Idziemy?- tak bardzo chciała usłyszeć z jego ust te słowa. Poderwała się do pionu, jednakże zrobiła to za szybko, gdyż zakręciło jej się w głowie. Całe szczęście, że Riddle był w pobliżu. Złapał ją w ostatnim momencie, na posadzce było ślisko, nie byłoby to miękkie lądowanie. Wtuliła się w jego koszulę, tak ładnie pachniał.

-Tak, idziemy- nie chciała poruszać ani na chwilę tego co się stało. Wyszli bez słowa i udali się w kierunku lokum Slytherinu. O tej porze, nikogo się nie spodziewali, jednakże zdziwili się gdy zobaczyli Oriona. Siedział, maczając akurat swoje pióro w kałamarzu. Spojrzał podejrzliwym wzrokiem w kierunku kochanków, uśmiechnął się.

-Widocznie nie tylko ja nie śpię po nocach- rzucił w ich kierunku. Oby dwoje jednak nie mieli ochoty na rozmowę.

-Idę spać- powiedziała Hermiona, pomachała ręką w kierunku Blacka i wskoczyła na schody, po chwili drzwi do jej dormitorium trzasnęły z wielką siłą.

-A Ty nie idziesz?- nieustępliwy jak zwykle, młodszy od dziedzica Slytherinu, chłopak puścił w jego kierunku oczko. Starszy, skrzywił się nieznacznie.

-To nie tak jak myślisz- odpowiedział na pytanie, które niemo poruszył. Tam ten tylko wzruszył ramionami.

-Nie wiesz co myślę, jednakże widać, że się jej nie podobało. Radzę przemyśleć swoje zachowanie. Wiesz… Walpurgia też na wiele rzeczy mi nie pozwala. Z jednej strony, to bardzo denerwujące, jednakże z drugiej… Myślę, że ma rację- jego oczy błyszczały jak mówił o swojej ukochanej. Był jej oddany duszą i sercem, co zawsze można było wyczytać jak z otwartej księgi.

-W to nie wątpię, idę- rzucił przez ramię i sam skierował się w stronę swojego pokoju. Nie wiedział, co jego kolega ma jeszcze w planach, i w sumie mało go to obchodziło. Niech sobie mówił, robi co chce, on nie zamierza się podporządkować Hermionie, takiego słowa nie było w jego słowniku. Wszedł do pomieszczenia, rzucił się na łóżko. Zasłonił swoje oczy, rękoma, syczał jak wąż.

-Na to co mi było, na jaką cholerę ją tam zabrałem- możliwe jest, że Tom Riddle był złym człowiekiem, ale jaki zły człowiek, żałuje swoich czynów po tak krótkim czasie? Przecież to się nie sprawdza i jest niemożliwe. Rozebrał się, w pośpiechu, wskoczył w pierzyny swojego łóżka. Sen powinien przynieść mój wreszcie spokój, a tego potrzebował najbardziej. Nie może przecież ciągle się martwić, co przyniesie jutro.

(***)

Dni mijały, powoli dla nich. Mimo tego, że Boże Narodzenie było zapasem, nie zapowiadało się, że uczniowie ze Slytherinu, w tym roku chętnie opuszczą zamek. Wszystko oczywiście przez nich, zakłady, które dalej miały miejsce w tym domu, było przyjmowane i zatwierdzane co jakiś czas. Oczywiście, nikt nie mówił o tym głośno, na terenie szkoły, było to przecież nielegalne, a dyrektor nie powinien zajmować się takiego typu rzeczami. Wszyscy bacznie obserwowali Toma i Hermionę, która z największą ostrożnością, starali się uniknąć sytuacji, które zagrażałby im związkowi. Nie licząc państwa Black, którzy jak zwykle byli niezmiernie zajęci sobą.

-Tak bardzo kocham jak tak robisz- mruczała swojemu ukochanemu Walpurgia do ucha. Hermiona prawie wybuchła śmiechem. Siedzieli jak zwykle w pokoju wspólnym, a ta dwójka publicznie przedstawiała swoje uczucia, które czasem, przekraczały wszelkie granice, nie mniej, Granger cieszyła się z tego. Mogła spokojnie siedzieć, blisko Toma, a nikt nie podejrzewał ich o jakiekolwiek bliższe kontakty, wszyscy wtedy mieli utkwione oczy w ordynarnej dwójce, która aktualnie zatapiała się w namiętnym pocałunku. Nikt nie zorientował się nawet, że chłopak delikatnie musnął dłoń dziewczyny. Uśmiechnęła się zadziornie, a następnie wróciła do lektury. Były to te chwilę, która uwielbiała z nim. Mimo tego, że dla reszty, nie byli razem, takie drobne gesty, sprawiały, że czuła się szczęśliwa, szczęśliwa jak nigdy. Nie wiedziała jednak, że ktoś, mimo tak wnikliwego zajęcia, widział to.

-Nie przy ludziach- syknęła Walpurgia w kierunku dwójki, która odskoczyła od siebie jak oparzona. Powinni być bardziej ostrożni, odetchnęli jednak z ulgą, gdy zorientowali się, że nikt oprócz niej, nie mógł tego zauważyć. Niedobrze, bardzo niedobrze.

-Dzięki- odpowiedziała starsza czarownica i złożyła ręce w przepraszającym geście. Ciemnowłosa uśmiechnęła się zadowolona i wróciła do penetrowania ust swojego chłopaka, to lubiła ostatnio najbardziej. Młoda kobieta, postanowiła wrócić do lektury, nie mogła sobie pozwolić na kolejne takie zachowanie, to nie w jej stylu, jeśli coś jest tajemnicą, powinno nią pozostać, tego samego zdania był przecież Tom, jednakże… Nie spodziewała się tego, że z perspektywy czasu, chłopak zaczął zupełnie inaczej patrzeć na ich wzajemne relację. Nie tylko dlatego, że weszły na zupełnie inny poziom zbliżenia, ale to, co razem tworzyli, składało się w cudowną całość. Są jak ogień i woda, ona zawsze topi jego zapędy, są jak słońce i księżyc, to ona pojawiła się w jego życiu i przewróciła je do góry nogami. Tak wprawdzie być nie powinno, wszystkie decyzję, które teraz się pojawiały, podejmował z myślą o niej. Wreszcie nie myślał tylko o sobie. Jego plan zemsty powoli rozmazywał się, dlaczego? Czy miłość może dać aż tak dużo, że człowiek powoli zmienia się na lepsze? Oto pytanie, które cały czas zaprzątały mu głowę, nie ważne czy odpowie na nie teraz, czy w przyszłości, odpowiedź będzie podobna. Wszystko się zmienia, jeśli poznasz w swym życiu, odpowiednich ludzi, właśnie na to czekała, biedna dusza chłopaka.

-Macie dzisiaj jakieś plany?- zagadnęła tą dwójkę. Pierwsza, jak zwykle z resztą, do odpowiedzi wyrwała się mlecznooka.

-Właściwie miałam ochotę iść do biblioteki- powiedziała z uśmiechem na ustach. Tom, który starał się jak mógł, sprawiać wrażenie zupełnie obojętnego na jej słowa, odparł bezwiednie.

-Pójdę z tobą- akurat wtedy, oczy wszystkich zebranych w pokoju, zwróciły się na nich. Patrzyli, podejrzliwie, na dwójkę tajnych kochanków, dlaczego akurat teraz nie mogli się ujawnić.

-A wy co tak patrzycie?- zwrócił się do nich pogardliwym tonem, odwrócił się w kierunku zaskoczonej, jego zachowaniem dziewczyny. Uśmiechnął się przyjaźnie.

-Idziemy?- takie banalne, wszystkim pokazać, że są tylko przyjaciółmi, jak w duchu, zjada ich pożądanie, ich ciała, takie nieodporne na to wszystko, to właśnie on. Dwójka bezmyślnych ludzi, których plany skomplikowało spotkanie, wspólnie spędzone chwilę, gdy dzień kończył już wartę, a słońce kładło się spać, również i na odwrót. To wszystko przez, czas, pan czasu miał ciekawe plany dla tej dwójki, dał im szansę na stworzenie wspólnej przyszłości, jeśli wyrzekną się poprzedniego życia, poprzedniej tożsamości. Ona, dziewczyna z przyszłości, zostałaby tutaj, z nim, a on, człowiek, którego losy rozpoczynały się od roku tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego, zmieni swoje życie, na dobre.

-Dobrze, skocze tylko po torbę- powiedziała w jego kierunku. Powoli udała się w kierunku schodów, położyła swoją małą dłoń na poręczy i powoli wspinała się do góry. Do głowy by jej nie przyszło, że coś złego może się przydarzyć. Zachwiała się, przynajmniej takie odniosła wrażenie, ostatkiem sił, przywarła to barierki, oddychając ciężko, kropelki potu pokazały się na jej czole.

-Hermiona?- biegł w jej kierunku, porwał w ramiona. Teraz, mogli na chwilę być sobą, przestraszona wtuliła się w chłopaka, nikt nie powinien widzieć jej łez, łez, która oddawała tylko jemu, chociaż prawdziwa kobieta, nigdy nie powinna płakać przez mężczyzną, poznając jego, definitywnie stwierdziła, że czasem takie momenty są potrzebne aby umocnić swoje relację.

-Ja z nią pójdę- zaoferowała Walpurgia, przeciskając się przez tłum gapiów, którzy zbierali się pod schodami. Chwyciła zdezorientowaną dziewczynę, pod rękę i pociągnęła za sobą. Granger nie protestowała, właściwie nie miała powodu żeby to zrobić, powoli szła za swoją przyjaciółką, aż wreszcie obie znalazły się w swoim wspólnym dormitorium, daleko od ludzi, którzy właściwie, mogli tylko i wyłącznie im zaszkodzić.

-Co to właściwie było?- zapytała, mierząc ją wzrokiem. Starsza, wzruszyła po prostu ramionami. Sama nie była właściwie pewna co przed chwilą się wydarzyło.

-Nie wiem, chyba straciłam równowagę i tak wyszło- dodała na usprawiedliwienie. Panna Black, westchnęła teatralnie, coraz częściej martwiła się o swoją współlokatorkę, która nie tylko jej przysparzała zmartwień. Tom, który był ważną osobą w życiu Oriona, również się męczył, jednakże nie powinna poruszać tego tematu z dziewczyną, tylko dwójka kochanków, powinna rozmawiać ze sobą na te tematy, tak jak ona i słodki miś. Uśmiechnęła się, to określenie właściwie nie pasowało do wysokiego, ciemnowłosego, młodego mężczyzny, którym był jej przyszły mąż.

-Jeszcze trochę i wszystko wyjdzie na jaw- musiała chociaż dać im obojgu do myślenia, szczególnie teraz, gdy zaczyna powoli dziać się coś dziwnego, co nie powinno mieć tutaj miejsca. To zasłabnięcie dzisiejsze, a dodatkowo wyprawa tych dwojga o, której wspominał jej narzeczony. Coś tutaj nie grało, podejrzewała właściwie Toma o coś absolutnie złego i obrzydliwego.

-Nie rozumiem- nie miały sobie nic do dodania, blada twarz Hermiony, nie wyglądała najlepiej, co właściwie, stało się wczoraj, że wygląda tak źle, jakby śmierć zajrzała jej prosto w twarz? To okropne, niewybaczalne, będzie ich jeszcze bardziej obserwować, nie dopuści.

-Kochasz go, prawda?- musiała wreszcie wiedzieć, co tak naprawdę, ukrywa w swoim sercu. Zarumienić się, to nie grzech, ale stać bezczynnie, gdy odpowiedź jest już na czubku języka, to grzech, niewybaczalna zbrodnia, skierowana w kierunku drugiej osoby.

-Nie umiem odpowiedzieć- cały czas, tylko nie wiem, nie potrafię. Niezadowolona prychnęła. Nie spodziewała się, że osoba, która potrafiła odpowiedzieć na każde, dosłownie każde pytanie, tym razem, zachowa się w tak perfidny sposób.

-Idź już, muszę pomyśleć- musiała zostać sama. Dziewczyna, szybkim krokiem udała się w kierunku drzwi, pomachała jeszcze swojej koleżance, a następnie zeszła na dół. Czuła na swojej osobie, wiele spojrzeć, od tych, pełne pogardy, które zapewne wysyłała jej Ashley, do tych troskliwych, które były zauważalne w oczach Toma. Skierowała się w jego stronę, nikt na całe szczęście dzisiaj jej nie przeszkodził w dotarciu do Riddle’a. Wyszli pospiesznie i udali się do biblioteki. Zasiedli przy stole, każde z nich zatopiło się w lekturze. Wprawie, jutro było już Boże Narodzenie, jednakże zawsze warto było się uczyć, oboje przekonani byli o tym, że im wcześniej się coś zrobi, tym lepiej.

-Nie sądzisz, że ostatnio, spędzamy ze sobą dużo więcej czasu niż zwykle?- zapytała unosząc delikatnie swoją głowę z nad książki. Przyjrzał się jej badawczo. Właściwie, nie chciał jej teraz spuszczać, ani na chwilę, z oczu. Nie dlatego, że martwił się zaistniałą sytuacją ale obawiał się o własne interesy, właśnie tak, prawdziwy Tom, ten zły, był przy okazji perfidnym egoistą, troszczącym się tylko i wyłącznie o własny tyłek. Przebywał z nią tyle, bo chciał dowiedzieć się, czy przypadkiem, gdzieś nie wyjawi, choćby nieświadomie, jego tajemnice.

-Nie wydaje mi się- przekręcił palcem kartkę. Właściwie, to od pewnego czasu, udawał, że czyta. Nie chciał setny raz czytać tego, co już znał na pamięć, po co mu transmutacja dla zaawansowanych, skoro i tak zaliczy owutemy z najlepszymi ocenami w szkole? On był ponad tych wszystkich uczniów i nauczycielki, razem wziętych. Uśmiechnął się delikatnie, sprawiało mu to wielką satysfakcję, cieszył się z tego, że może być w czymś najlepszy.

-Właściwie, nie musi Cię tutaj być, mogę zostać sama- rzuciła mu pomysł. Zignorował go.

-Powiedziałam, że możesz pójść i porobić coś ciekawszego niż siedzenie ze mną, gdy nie mamy nawet możliwości do rozmowy- wskazała palcem w kierunku bibliotekarki, która łypała na nich wzrokiem. To nie był problem, wystarczył jeden, uroczy uśmiech chłopaka, a mógł wszystko, a nawet jeśli to nie podziała, wystarczy jedno machnięcie różdżki, które wykonał, tak właściwie, już wcześniej.

-Ona nas nie słyszy, uwierz mi na słowo, a poza tym lubię twoje towarzystwo- nie spodziewał się zupełnie, że opasły tom spadnie na jego głowę, a przed jego oczami pojawią się mroczki. Kto do jasnej cholery, odważył się, zrzucić na niego coś takiego? Przecież to prawdziwa hańba i zniewaga. Otworzył oczy, szeroko.

-Dlaczego to zrobiłaś, oszalałaś?- nie mógł powstrzymać się od krzyku, po prostu, zrobił to co w jego naturze, leżało, najlepiej się czegoś pozbyć niż, zostać z problemem potem.

-Bo mi się tak podobało, miałam ochotę zobaczyć jak się denerwujesz. A teraz przejdźmy do konkretów, nie wytrzymam dłużej, związek w ukryciu? Bądź z nim sam, razem ze swoim potworem, ja nie zamierzam w tym siedzieć, to nie ma przyszłości- warknęła, zebrała swoje książki, a gdy ten chciał chwycić ją za wolną rękę, odtrąciła ją.

-Oprócz tego, nienawidzę węży, a jeszcze bardziej tajemnic, a szczególnie takich, które przeszkadzają mi w normalnym funkcjonowaniu- odprowadził ją wzrokiem, wiedział jak znikała za jednym z regałów, jego ręka opadała w szaleńczym tempie na stolik, który zadrżał za sprawą jego dotyku. Dlaczego pozwolił jej odejść? Znowu straci kogoś na kim mu zależy, na początku matka, która była zbyt słaba, aby wychować swoje dziecko, które porzuciła, zostawiła w sierocińcu, możliwe, że na lepsze mu to wyszło, jednakże zawsze żałował, że nie miał sposobności jej poznać. Westchnął, czy to jego wina, że jego serca i jej zapewne też, teraz tak boli? Podjął chyba złe kroki, powinien starać się o to, żeby wszystko inaczej się potoczyło. Jeszcze raz, niezwykle zdenerwowany, stwierdził, że jest prawdziwym idiotą.

(***)

Nie chciała się z nim widzieć, ani wczoraj, ani dzisiaj. Co z tego, że dzisiaj były święta, nie chciała go widzieć, po prostu to wszystko, sprawiało, że czuła się coraz gorzej. Kochała go? To bardzo możliwe, zważywszy na to, że tylko z nim czuje, jak jej serce chce powoli się wyrwać z piersi. Westchnęła. Wreszcie zje coś porządnego, od wczoraj nie jadła nic dobrego. Przespała całe śniadanie, dlatego postanowiła, że chociaż podczas obiadu, umili sobie ten czas, poczęstunkiem, który jak pamiętała, co roku był na najwyższym poziomie. Schodziła właśnie ze schodów, gdy usłyszała za sobą krzyk chłopaka.

-Hermiona!- nie odwróciła się nawet, nie miała najmniejszego powodu tego robić. Może i trochę wczoraj ją poniosło, ale miała rację. Nie mogła tkwić w martwym punkcie, unikać reszty Ślizgonów, dlatego, że on boi się ujawnić.

-Poczekaj do cholery- usłyszała za swoimi plecami zgrzytanie zębów. Udało jej się jednak, przekroczyć drzwi wielkiej Sali. Była pozornie bezpieczna, miała nadzieję, że chłopak nie postanowi urządzić dzisiaj przedstawienia przed całą szkołą.

-Jak mówię poczekaj to masz poczekać- złapał ją za rękę. Stanęła w miejscu.

-Czego właściwie ode mnie oczekujesz?- zapytała powoli. Widziała, że nie jest pewny za bardzo tego co robi, bo jego gesty były niezmiernie niezdarne.

-Zaufaj mi tylko, proszę- te ostatnie słowo, sprawiło, że jej serce od razu zmiękło. Musiała go kochać, musiała, bo inaczej nie zgodziłaby się na coś takiego, z miłą ochotą.

-Ufam Ci- nie wiedziała za bardzo co stało się potem, szczególnie patrząc na perspektywy ludzi, którzy ją otaczali. A wyglądało to, mniej więcej tam, ten Tom Riddle, który do tej pory gardził płcią przeciwną, złapał w swoje sidła Hermionę Granger. Przyciągnął ją do siebie, tak mocno, ich ciała do siebie przyległy, a szczególnie usta, one były zadziwiająco namiętne, zewsząd posypały się szepty, oni jednak byli w swoim świecie, w świecie gdzie można zmienić czas.

-Zmienię czas by z tobą być- powiedziała cicho pod nosem, gdy wreszcie oderwał się od jej ust. Tak, tak właśnie musiało być.