Prolog

Witam. Minęło trochę czasu. Zdaję sobie sprawę, że zabrakło mi wszystkiego, co potrzebne dobremu bloggerowi. Zostało mi tylko jedno, dobre chęci. Wracam, powoli. Tym razem nie będę się spieszyć. Nie ma takiej potrzeby. Kolejne Tomione, tak. Czuje, że to jedyny pairing z Harry'ego Pottera, który jest mi bliski. 

Prolog chce dedykować Rav - mojej becie, Frozence, która cierpliwie przeczytała i oceniła moje opowiadanie, Sylwii, która nie może dodawać komentarzy, ale zawsze czeka na nowy rozdział.

Prolog

Wiosna kończy cykl przygotowań do egzaminów. Owutemy miały być podsumowaniem tej siedmioletniej pracy w szkole. Oto moje życie, które za miesiąc straci kompletnie na wartości.
   Nazywam się Tom Marvolo Riddle. Obecnie siedzę i patrzę na taflę jeziora, która dzisiaj wyjątkowo mieni się błękitem. Przezroczystość zawdzięcza słońcu, które grzeje niemiłosiernie.
   Wzdycham. Nie mam co robić, wszystko idealnie zaplanowałem. Nie ma potrzeby wertowania tego po raz setny. To pewne, zostanę wielkim czarodziejem. Ze swoim nieprzeciętnym intelektem jestem w stanie tego dokonać.
   Nawet brak przyjaciół czy nawet znajomych mi nie przeszkadza. Pokochałem samotność. Przynajmniej tak sobie to tłumaczę. Wszystko zaczęło się od pobytu w sierocińcu. Tak, dokładnie. Tam zostałem wychowany. Wszystko to wina mojego drogiego ojczulka, którego już nie ma na tym świecie. Dzięki mnie ten plugawy mugol nie oddycha tym samym powietrzem co wszyscy.
   Straciłem wątek. Niedobrze. Trzeba wrócić do wcześniejszego tematu, który mi tak brutalnie przerwały własne, ludzkie ułomności. Powinienem tego pilnować tak na przeszłość.
  Sierociniec pokazał mi, jak jestem odmienny i nienormalny w stosunku do innych. Dzieci bały się mnie, przez co byłem sam. Nie mam im tego za złe. I tak, i tak padną do mych stóp. Już niedługo nie będzie Toma Riddle'a, narodzi się Lord Voldemort.
   Gdy już stanę się sławny, a moje imię znać będą miliony i wypowiadać je z największą czcią, będę szczęśliwy. Wtedy zasmakuję tego, co brutalnie zabrał mi los.
   Nigdy nie kochałem i kochać nie będę. To uczucie jest bezwartościowe. Moc czerpię skądinąd. Książki, to właśnie one. Zgłębianie wiedzy jest jak mania, otumania mnie. Potrafię zachłysnąć się tym wszystkim, jednakże nie marnuję czasu, działam.
  — Dlaczego prefekt siedzi na mokrej ziemi? — Ten znajomy głos. Uśmiecham się specjalnie. Przyodziewam maskę dla ludzi. Nie chcę, aby znali moje pragnienia, uczucia. Nikomu nie powinno się mówić o własnych słabościach, bo wtedy stajesz się łatwym celem. Dobra mina do złej gry zawsze wyjdzie ci na dobre, jak dostatecznie dobrze się spiszesz.
  — Panie dyrektorze, słońce tak wygrzało glebę, że wyschła po mroźnej zimie. Jednocześnie dalej daje chłód, który dzisiejszego dnia jest niezbędny
   Patrzę, jak starszy mężczyzna łapie się w pułapkę. Wierzy mi we wszystko, co powiem. Śmieszne, naprawdę śmieszne. Jestem jego ulubieńcem, pupilkiem, a ja nigdy nie pokazałem siebie temu człowiekowi. Co wiara robi z człowieka, co robi z tych biednych, nieświadomych i łatwowiernych ludzi?
   — Jak zawsze doskonała odpowiedź. Inaczej powinienem zadać to pytanie  — zamyślił się, w dalszym ciągu patrząc na mnie.  — Dlaczego siedzisz tutaj, zamiast się uczyć?
   Chciałem już przestać się zagrywać. Dostatecznie długo Dippet próbuje wyciągnąć ze mnie, cokolwiek się da. Prawie mu się udało, raz jedyny. Od tego momentu pilnuję się jeszcze bardziej.
   — A uwierzy mi pan, jak ośmielę się stwierdzić, że umiem wszystko?
   — Tobie jednemu jestem skory w to uwierzyć.
   Nie zadziwiło mnie to ani trochę. Raczej spłynęło to po mnie, jak po kaczce. Wzruszyłem ramionami. Znowu muszę wypowiedzieć znienawidzone przeze mnie słowa.
   — Dziękuje, zatem już pójdę
   Wstałem, otrzepałem się. Jak miło jest rozprostować nogi.
   — Miłego dnia, Tom.
   — Panu również.
   Delikatnie ukłoniłem się przed majestatem. Moja cała dusza kpiła sobie z niego, jednak ciało dawało złudne nadzieje dla profesora.
   Idąc tak przed siebie, nie mając wytyczonego celu, trasy, jedyne co można zrobić, to poszukać towarzystwa. Od czasu do czasu musiałem przecież zbierać zwolenników. Rozmowa między nimi, a mną ograniczała ich do potakiwania, gdy ja głosiłem monolog. Ku mojemu ogólnemu zachwytowi zgadzali się ze mną.
   Właściwie czasem mam wątpliwości. Zgadzają się ze mną, bo jestem prefektem naczelnym i pupilem dyrektora? A może naprawdę mają podobne plany do moich? Może...
   Nie, to nie czas i miejsce. Oni niczego nie osiągną, to głupcy. Ja jestem lepszy, definitywnie. Nawet nie ma ku temu żadnych wątpliwości.
   Nie wiem dlaczego stoję przed Zakazanym Lasem. Wcale nie chciałem się tu znaleźć. Plan był inny... A jednak nie. Nie było żadnego.
   Wzdycham. Przeczesuje dłonią swe ciemne włosy. Z lekkim oburzeniem stwierdzam, że słońce rozjaśniło moje oblicze. Zwykle blady, niczym nieboszczyk, dzisiaj nabrałem kolorów. Moje czarne jak smoła oczy błyszczą niczym cenne klejnoty. Rzadko patrzę w lustro, jednakże nie da się nie zauważyć, że nie poskąpiła mi natura. Nie narzekam na braki w tym aspekcie.
   To robi się powoli żałosne. Ja i takie myśli, doprawdy...
   Zefir owiał moją zmęczoną dniem twarz. Czułem, jak kropelki potu spływają po moim czole, a następnie spadają na ziemię. To właśnie są ludzkie ułomności, których nienawidzę. Ciało człowieka dalekie jest do ideału, do którego dążę. Chce być jak wąż, który zrzuci swoją starą powłokę i przyodzieje się na nowo.
   Las mnie kusi, zaprasza. Byłem w nim nie raz, ciekawość i przyjemny dreszczyk emocji zawsze towarzyszą mi, gdy zagłębiam się między drzewa. Tym razem jednak jest zupełnie inaczej. Niewidzialne macki wciągają do środka, a ja, zauroczony, poddaję się.
   Oglądam się za siebie. Na wszelki wypadek. Nie chce się potem nikomu tłumaczyć z tego, gdzie byłem, co czyniłem. To tylko byłby problem, a ja ich unikam. Czasem nie warto otwierać ust. Milczenie jest złotem.
   Stwierdzam, że jestem bezpieczny przed ciekawskimi oczami uczniów i profesorów. Radośnie wkraczam do mojego azylu, który otwiera swe zielone drzwi przede mną. To uczucie godzi w moje serce. Mimo, że nigdy nie pokocham drugiego człowieka, na spokojnie mogę dążyć uczuciem przyrodę, która sama mi się podporządkowuje.
   Staje pośród drzew, unosząc wysoko głowę. Przyjemny chłód owładnął moje ciało. Chcę tu zostać, wiecznie. Problem w tym, że nie mogę. Moja chęć samodoskonalenia to uczucie wyższe. Mówiłem już, to nałóg.
   Niepostrzeżenie koło mnie przebiegł jednorożec. To piękne zwierzę, bardzo cenne. Mimo tego, że zabiłem już dwie osoby, dalej cieszę się z małych rzeczy. Nie wykluczam, że kiedyś i ten koń przyda się do moich badań. Jednak teraz, wolny i tętniący życiem, wygląda pięknie.
   Szczegóły, to wszystko szczegóły mojego życia. Niedługo porzucę ten zakątek, możliwe, że tu nie wrócę. Słyszałem, że w Albanii poszerzę horyzonty, właśnie tam zamierzam. Czarna magia uśpiona w tamtejszych lasach czeka, abym przybył i ją zgłębiał. Tak, pragnę tego. A co potem? Czy jest możliwość powrotu do domu? Hogwarcie, wrócę, obiecuję.
  Wreszcie nadciągają ciemnie chmury. Cieszę się niezmiernie. Deszcz, tego oczekiwałem. Podchodzę do drzewa, opieram ręce na korze. Jest przyjemna, taka chłodna. Opieram również czoło. Tak, tego mi trzeba.
   — Trzeba iść, czas ucieka  — szepczę.
   Tak, racja. Im dłużej mnie nie ma, tym gorzej. Odwracam się w kierunku, skąd przyszedłem. Ostatnie promienie słońca przebijają się przez warstwę chmur. Ich blask pada na wąska ścieżkę. Chwila, coś na niej leży.
   Nie spodziewam się czegoś konkretnego. Z czystej ciekawości podchodzę do tego miejsca. Kucam, wygrzebuje z ziemi ów przedmiot. Co to jest?
   To zegarek, jakiś inny. Skądś znam go, trudno powiedzieć. Na pewno mignął mi w jakiejś książce. Tak, zapewne tak było. Wkładam go do kieszeni, tam będzie bezpieczny. Czuję, że jego ciężar przyjemnie obciąża moje spodnie.
   Z delikatnym uśmiechem ruszam w kierunku zamku. Coraz bliżej i bliżej do celu. Pojawia się kontur budowli, którą znam na pamięć. Wszystkie wieżyczki, kolumny, okna, gobeliny to dla mnie dom. Widziałem już tak wiele, lecz tylko tutaj przynależę.
   Wymykam się niepostrzeżenie z lasu. Oddalam się od niego najszybciej, jak to możliwe. Nikt nie może wiedzieć, nikt.
   Wpadam do zamku cały przejęty znaleziskiem. Idę w kierunku biblioteki, pędzę niczym wiatr. Przechodzę przez drzwi pomieszczenia. Jestem, wreszcie. Kieruję się do działu o magicznych przedmiotach. Mam! Biorę do rąk opasłe tomiszcze. Jestem taki przejęty.
   Otwieram książkę, czytam. Kartka po kartce. Nic. Nie rezygnuję, nie teraz.
   Wreszcie. Ilustracja przedstawia dokładnie ten sam przedmiot, który dzierżę kieszeni. Czytam, moje oczy rozszerzają się gwałtownie.
    — Zmieniacz czasu  — szepczę.
   Jeśli ufać instrukcji, może przenieść mnie, gdzie tylko chcę. Wystarczy tylko nałożyć go i przekręcić. Tak zrobię!
   Odkładam książkę. Wychodzę. Idę na korytarz na siódmym pietrze. Odkryłem tutaj fascynujący pokój, który otwiera przede mną swoje tajemnicę.
   Myślę o zacisznym miejscu. Drzwi pojawiają się natychmiast. Wchodzę. Jakbym widział swoje dormitorium. Mały szczegół to brak moich współlokatorów.
   Zakładam na szyję naszyjnik.
    — Ile razy przekręcić?  — zastanawiam się głośno.
   Robię to, co mi przyszło na myśl. Siedem do przodu, wystarczy.
   Wtem niespodziewanie podłoga się rozstępuje, a ja stoję w tym samym miejscu. Coś jednak jest nie tak. Czuję to.
   Wychodzę, a moim oczom ukazuje się przerażający widok. Hogwart został zniszczony. Ktokolwiek to zrobił, zapłaci za to.