Rozdział 22

Witajcie kochani. Piszę ten rozdział na raty. Mam nadzieję, że jakoś wyjdzie. Mam zamiar zacząć, jak oczywiście skończę pisać Tomione, poprawić całe opowiadanie, a dopiero potem zabrać się za następne. Planowałam zakończyć je pod koniec kwietnia, ale możliwe jest, że dopiero w maju nastąpi koniec. Nie przedłużam, zapraszam na rozdział.

Rozdział 22

Wyjść bez słowa wyjaśnienia ze szpitala, to najbardziej pasowało do Toma Riddle’a. Sam chyba nie spodziewał się takiej reakcji, ale co zrobić. Wyszedł, zaczerpnął świeżo powietrza, a następnie wrócił do zamku. To jakby poszedł odwiedzić starego, dobrego znajomego, a potem wyszedł, po prostu. Nic wielkiego. Tym razem jednak, sytuacja była znacznie poważniejsza. Opuścić swoją dziewczynę, która spodziewała się dziecko, jego dziecka. Następnego prawowitego dziedzica Slytherina. Nie ważne czy będzie nim chłopiec czy dziewczynka, jego krew pójdzie dalej, jego ród o tym plugawym nazwisku będzie istniał dalej. Niedorzeczne i obrzydliwe. Przekraczając teren Hogwartu, czuł, że pierwszy raz nie chce się tutaj pokazywać. Wiedział, że zaraz zaczną się pytania, to od Walpurgii, to od Oriona. Nie miał na nie ani siły, ani chęci. Odechciało mu się normalnego egzystencji w tym świecie. Problem, którzy stworzyli przez swoje nieumyślne zachowanie, był i będzie z nimi przez resztę ich życia. Dziecko, coś czego nie planował nawet w dalekiej przyszłości, pokrzyżowało plany, tak ambitne i tak wielkie. Miał studiować czarną magię, wziąłby nawet ze sobą dziewczynę jednak… To niemożliwe. Wszystko jest kompletnie niemożliwe.

-Co u Hermiony?- pytanie, którego nie chciał usłyszeć wreszcie padło. Ledwo przekroczył próg pokoju wspólnego. Zignorował przyjaciele i wszedł na górę po schodach. Otworzył drzwi dormitorium, a następnie zamknął je z trzaskiem. Niech nikt mu nie przeszkadza. Musi pomyśleć, bardzo intensywnie, co dalej.

-Obawiam się, że to też mój pokój- powiedział przechodząc przez próg Orion, którego twarz przedstawiał jawny grymas. Usiadł na swoim łożu, spojrzał wyczekująco na Toma, którzy przewrócił oczami.

-Wszystko jest dobrze, nie masz się czym martwić- odparł niechętnie, a potem zamknął oczy. Nie spodziewał się, że Black posunie się do radykalnych rozwiązań. Piekł go policzek zaraz po spotkaniu z dłonią chłopaka. Zerwał się na równe nogi.

-Oszalałeś do cholery?- warknął. Na twarzy młodszego z nich pojawił się kpiący uśmiech. On wiedział, zarówno jak i Riddle, że kłamstwo tutaj nie przyjedzie. Obaj byli sprytnymi i ambitnymi Ślizgonami, którzy domyślą się, gdy ktoś mówi im nieprawdę.

-Wcale nie jest dobrze. Widzę to w twoim oczach. Coś mocno musiało zaboleć inaczej nie zostałby zignorowany. Nie martwię się o dziewczynę, to twoja sprawa, jednakże wiem, że moja luba będzie Cię dręczyć do końca swoich dni- to akurat mogła być prawda. Ta kobieta nie należała do cierpliwych, ani do spokojnych osób. Wystarczyło tylko spojrzeć na tą dwójkę. Idealnie się dopełniali, a razem tworzyli bombę, która niedługo zapewne wybuchnie.

-Możliwe, nie mam ochoty na rozmowę- odciąć się od ludzi, nawet tych bliskich, których przywykł nazywać przyjaciółmi. Nikt nie może się dowiedzieć o tym jak zhańbił tą młodą niewiastę. Nawet nie byli małżeństwem, nie byli zaręczeni, a on położył na niej swoje brudne łapy. Jego samego napawało to obrzydzeniem.

-Jak sobie chcesz, ale jak będziesz chciał się wypłakać, wiesz gdzie mnie szukać- mrugnął do niego porozumiewawczo, a następnie opuścił pokój. Zszedł na dół, nie mógł przecież zostawić swojej narzeczonej bez informacji. Martwiła się bardzo o swoją rówieśniczkę. Nie często ktoś trafia do świętego Munga z powodu obrażeń. Rzadko kiedy coś takiego zdarza się w szkole.

-I jak?- zapytała gdy ujrzała ciemne włosy swojego partnera. Uśmiechnął się lekko w jej stronę. Leżała na kanapie czytając jakieś nudne romansidło. Miał szczęście, że sam nie musiał zatapiać się w tak nudnej lekturze. Usiadł w nogach, westchnął.

-Nic nie chce powiedzieć- w sumie oboje spodziewali się, że nie będzie skory do rozmowy, a nadzieja umiera ostatnia, liczyli jednym słowem na jakiś cud. Niestety, nic z tego.

-Są sposoby na wyciągnięcie z niego wszystkiego, zaufaj mi- mrugnęła do swojego kochanka, a następnie ulotniła się z pomieszczenia. Orion przeciągnął się i zajął miejsce, które wcześniej zajmowała jego dziewczyna. Kobiet się nie zrozumie, doprawdy.

(***)

Nikt się nie spodziewał wizyty Walpurgii Black w gabinecie dyrektora, a tym bardziej, sam dyrektor. Siedział spokojnie w swoim gabinecie, przeglądając stosu papierów, uzupełniając poszczególne zwitki, pisząc jednocześnie list do ministerstwa magii. Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Usłyszał tylko trzask drzwi, a następnie przed nim stanęła ciemnowłosa dziewczyna. Wyglądała na bardzo zdeterminowaną.

-Witam panno Black, w czym mogę pani pomóc?- spojrzał na nią wyczekująco. Nabrała wystarczająco dużej ilości powietrza w płuca, otworzyła szeroko usta, a następnie je zamknęła. Nie pamiętała nawet, że przez napływ adrenaliny, znalazła się właśnie w tym miejsce. Niesamowicie się zmieszała, a cichy głos, gdzieś w środku, nakazywał jej działać, za nim będzie za późno. Albo teraz, albo nigdy.

-Panie profesorze, chciałam się dowiedzieć co się dzieje z Hermioną Granger. Zarówno ja jak i mój narzeczony, jesteśmy jej najbliższymi przyjaciółmi i uważamy, że taka wiedza nam się po prostu należy. Proszę nas zrozumieć, martwimy się. Mimo wszystko, powinniśmy wspierać swoich- wypowiadając ostatnie zdanie słowo, miała głównie na myśli dom w Hogwarcie, do którego ją przydzielono. Nikt nie miał wstępu do tego elitarnego pokoju wspólnego, nikt nie miał tak wielu ulg u nauczycieli. Tylko oni, niepoprawnie uroczy w stosunku do osób, którzy ich oceniają, a bardzo perfidni i wyrachowani w stosunku do Gryfonów, Krukonów i Puchonów.

-Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie moja droga. Tylko profesor Dumbledore posiada wiedzę na temat stanu zdrowia dziewczyny. Został zobowiązany do tego aby owej tajemnicy nie ujawniać, jednakże mogę pomyśleć nad tym, żebyście ją odwiedzili w Mungu, pomyślmy. Niedługo wyślę sowę, jak przyjdzie odpowiedzieć, zadecydujemy, którego dnia się do niej wybierzecie, na razie, nie mogę nic więcej. Ewentualnie zalecam skontaktowanie się z nauczycielem transmutacji- wskazał jej drzwi. Podeszła do nich tanecznym krokiem, odwróciła się jeszcze na moment i podziwiała wnętrze pomieszczenia. Nigdy tutaj nie była, cóż i widocznie już nigdy się tutaj nie pojawi.

-Dziękuje dyrektorze, czekam na wieści- skłoniła delikatnie głowę i wyszła. Oddychała powoli schodząc schodami. Chimera za nią, zamknęła dostęp innych uczniów do Dippeta. Nie wiedziała dlaczego, ale jej ciało działało samo, szła po prostu do sali gdzie odbywała się zajęcia. Weszła do niej, bez zbędnych ceregieli. Lekcję dawno już się skończyły, więc nie oczekiwała, że ktoś jeszcze będzie tutaj siedział. Nie pomyliła się. Wspięła się na schody na samym początku i udała się nimi na górę do drzwi. Te właśnie drzwi, były przejściem do świata nauczyciela. Jego prywatny gabinet, gdzie spał, urzędował, gdzie sprawdzał pracę domowe, ogólnie – gdzie robił wszystko poza prowadzeniem zajęć. Zapukała, głośno i wyraźnie, żeby nie miał przypadkiem wątpliwości, że ktoś czeka na zewnątrz.

-Proszę- usłyszała cichy głos ze środka. Chwyciła za klamkę, nacisnęła ją. Drewniane wrota uchyliły się, a ona wślizgnęła się przez nie. Zobaczyła, że Albus od razu wskazał jej miejsce na fotelu, naprzeciwko jego biurka. Zajęła je posłusznie.

-Czyżbyś chciała się dowiedzieć co słychać u twojej przyjaciółki?- była pewna, że się domyśli. Temu człowiekowi nie trzeba nic powtarzać dwa razy, on zawsze wie. Dlaczego? Po prostu. Takim typem człowieka już jest. Inteligentny, niebywale. Wielki czarodziej dwudziestego wieku.

-Zgadza się- rzuciła patrząc mu prosto w oczy. Dumbledore zacmokał, spojrzał przez okno. Wstał i podszedł do niego. Nie odzywał się dobrą chwilę, sprawiając, że młoda kobieta, zupełnie ogłupiała. O co właściwie chodzi? Dlaczego jej nie odpowiada, choćby te słowa, których nie chce usłyszeć. Lepiej późno niż później. Położyła swoją dłoń na biurku, zaczęła uderzać pojedynczo palcami w blat.

-Niezwykle jesteś niecierpliwa, tak jak i twój przyszły mąż. Nie mogę wam udzielić informacji, przykro mi. Hermiona powierzyła mi swój sekret, a ja pragnę go utrzymać w tajemnicy, jako jej tymczasowy opiekun- westchnęła. Wydęła swe wargi w grymasie. Do cholery. Jak to jest, że w tej szkole, akurat w tym roku, wszystko się wali? A wszystko zaczęło się od przybycia Granger do ich domu. Wzięła się, nie wiadomo skąd, nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo na ile i nie było wiadomo, jakim cudem, udało jej się uwieść Riddle’a, który nigdy, przenigdy nie zainteresowałby się kobietami, z własnej, nieprzymuszonej woli. Była w pewnym sensie niesamowita, inteligentna, zupełnie różniła się od tych wszystkich idiotek zamieszkujących ich dom. Ona wreszcie dała do zrozumienia Ashley, że jest zaślepioną laleczką swoich rodziców. Właśnie ona, nikt inny nie był w stanie wydusić z siebie ani jednego zdania, w stosunku do tej tlenionej dziewuchy.

-A kiedy wróci do szkoły?- właśnie, to akurat musiał jej powiedzieć, przecież nic złego się nie stanie, gdy ktoś dowie się o tym. Wszyscy oczekiwali jej powrotu do zdrowia, a szczególnie ona. Nudziła się, gdy Oriona nie było w pobliżu, a z koleżanką, mogła zawsze porozmawiać. To oni pierwsi wiedzieli o jej związku z Tomem, to oni pchnęli ich sobie w ramiona. To oni chcieli wiedzieć, jak coś pięknego, jak w ich przypadku, rozwija się. Powoli i delikatnie, jednakże z pazurem. Namiętność pochłonęła ich ciała, serca zjadała prawdziwa miłość, która coraz rzadziej zdarza się w tych czasach.

-Mogę powiedzieć Ci jedno, najbardziej prawdopodobne jest to, że panna Granger nie wróci już do Hogwartu. Bardzo mi przykro z tego powodu. Chciałabym z tobą jeszcze porozmawiać, jednakże nie mam czasu. Pierwszy semestr już się skończył, a niebawem przyjdzie marzec. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz. Jeśli będziesz miała, jeszcze, kiedyś, jakieś pytania, wiesz gdzie mnie znaleźć, ale teraz jestem zajęty. Przepraszam panno Black- nigdy nie została tak znieważona jednakże nie zapomniała o tym co wpajała jej matka od najmłodszych lat. Musi być silna, jak mężczyzna, musi być inteligentna, jak największy czarodziej jej czasów, musi znosić wszystko z podniesioną wysoko głową. Dlaczego? Była z błękitno krwistego rodu, rodu Blacków, którzy od wielu pokoleń, szczycił się tym, że byli nieskalani szlamowatą krwią. To właśnie stanowiło o wyjątkowości Ślizgonów. Byli prawdziwymi czarodziejami, od A do Z.

(***)

Minął tydzień, od kiedy Walpurgia pojawiła się u dyrektora, dalej czekała na wieści, jednak nic nie szło po jej myśli. Tom milczał, chodził nieobecny, a raz nawet nakrzyczał na Ślizgona z młodszego rocznika, który był Bogu ducha winny. Z Orionem nie zamieniał nawet jednego słowa poza porannym przywitaniem się. Potem chodził jak prawdziwy duch, tyle, że nie przenikał ścian, a szkoda. Bynajmniej wtedy było by można czegoś się od niego dowiedzieć.

-Nie rozumiem, jak mamy z nim rozmawiać, przecież nie jest małym dzieckiem- powiedziała gdy wieczorem razem z narzeczonym, leżeli w jej dormitorium na łóżku.

-Bo jest dużym dzieckiem, które chce sobie poradzić z problemami samotnie, a my nie powinniśmy naciskać. Zaatakowałaś go już taką ilość razy, że nawet do mnie przestał się odzywać. Spokojnie, niedługo i my dowiemy się co w trawie piszczy, potrzeba nam tylko czasu i cierpliwości- powiedziała to jednym tchem. Widocznie i jemu nie pasowało już to wszystko. Ta cała sytuacja była niezwykle paskudna.

-A co z tą suką?- postanowiła zmienić temat, jednakże dla Oriona, to lecenie w skrajności w skrajność. Jak nie Hermiona, to Ashley, która nie zasługiwała, żeby o niej cokolwiek mówić.

-Nie znaleziono jej ani żywej ani martwej. Ministerstwo dalej nic nie ma, żadnych śladów, żadnych dowodów. Zapadła się pod ziemię. Dosłownie nic. Możliwe, że to i lepiej dla Hermiony, nie będzie musiała się bać o własne zdrowie. Nie do wiary, że na początku zepchnęła ją ze schodów, a potem pobiła i uciekła- nikt nie wiedział, że ową blondynkę, pożarł bazyliszek, który znowu usnął. Na ile? A któż to wie? Czy pojawi się po Tomie, jakiś dziedzic, którzy będzie chciał wybić świat ze szlam i mugoli? Możliwe, jednakże nie nam dane jest o tym decydować.

-Zostawmy ten temat, idziemy spać?- ziewnęła. Była widocznie zmęczona ciągłym czekaniem na coś, co wcale nie miało nadejść tak szybko. Równie śpiący chłopak, przyłożył głowę do poduszki. Nawet nie wiedzieli, że w tym czasie, co oni szli na spoczynek, Tom Riddle siedzi w swoim pokoju i po raz pierwszy, od kiedy pamięta, płaczę.

(***)

Nigdy nie zdarzyło mu się pokazywać słabości, szczególnie przed ludźmi, którzy z miłą chęcią, cieszyli by się z jego nieszczęścia. Siedział na podłodze w dormitorium, a łzy kapały, jedna za drugą na podłogę. Nie mógł tego powstrzymać i chyba nawet nie chciał. Dał upust swoim myślom, pragnieniom, swojej przyszłości.

-Ojcem?- wyszeptał patrząc przed siebie. Nigdy nie wiedział się w takiej roli, przenigdy nie marzył o tym, nawet, że znajdzie kobietę, która będzie dla niego stworzona. Odgonił od siebie te myśli. Hermiona należała do osób, które udowodniły, że warto ich zaufać, a właśnie tego oczekiwał od ludzi. Zrozumienia.

-Mężem?- pierwszy raz, od kiedy narodził się tego pechowego trzydziestego pierwszego grudnia, pomyślał, że chciałaby mieć rodzinę. Mieć dzieci, wychować je, być wzorem, a jeszcze nie tak dawno, chciał zabijać. Z zimną krwią, tych co nie zasłużyli aby studiować magię. Życie płata nam tanie figle, ale na niego widocznie się uwzięło i to akurat w tym roku, gdy miał stworzyć swojego drugiego horkruksa. Chciał zabić jaką szlamę, z pomocą swojego wiernego sługi, tego, którzy służył też jego przodkowi Salazarowi Slytherinowi. Tak naprawdę, było to dla niego największym wsparciem w życiu, gdy dowiedział się, że jego krew, mimo tego, że jego matka puściła się z nędznym mugolem, była prawdziwą krwią założyciela Hogwartu. Dla niego właśnie ta osobistość, była jak ojciec, którego poznał jak i swoich dziadków, w chwili gdy ich zamordował z zimną krwią. Uśmiechnął się. Nie żałował tych istnień, jednakże powinien. Dalej w uszach dźwięczały mu słowa dziewczyny.

-Żal za grzechy i sprawiedliwość, żałuj Tom, żałuj, a to wszystko zniknie- ale jeśli on wcale nie chciał aby zniknęło? Przecież nie mogła go zmusić do tego, aby wyparł się tego, w co wierzył całe lata? Dla niego sytuacja w której się znalazł, była okrutnie chora. Z jednej strony dziewczyna, która trzymała go w garści, a z drugiej strony marzenia o władzy i potrzeba sławy.

-Pieprzę to- wrócił do łóżka. Łzy wreszcie przestały spływać po jego policzkach, a on zasnął spokojnie. Dochodziła już druga w nocy, gdy wreszcie zmorzył go sen.

(***)

-Wszystko dobrze?- zapytała Hermiona. Była już połowa marca, gdy jej brzuch zaczął się delikatnie zaokrąglać. Patrzyła na niego niepewnie. Bała się, że cokolwiek zrobi, może pogorszyć jej stan, o ile w ogóle da się coś takiego uczynić.

-Oczywiście, dobrze, że nie wyrywa się pani za bardzo z łóżka, inaczej było by gorzej. Dziecko rozwija się prawidłowo i z tego co wiemy, jest zdrowe. Nie ma czym się martwić w takim razie- uśmiechnął się w jej kierunku ordynator szpitala. Odetchnęła z ulgą. Codziennie starała się jak najlepiej wszystko robić. Wychodziła z łóżka tylko za potrzebą, a większość czasu leżała bądź spała. Jadła solidne posiłki, wiedziała, że teraz musiała jeść za dwóch. Wreszcie zebrała się na odwagę, żeby pogłaskać swój brzuszek. Uśmiechnęła się szczerze.

-Jeszcze za wcześnie na ruchy- usłyszała. Spojrzała zaciekawiona w tam tym kierunku. Dawno nie miała gościa, szczególnie takiego. W progu stał Albus Dumbledore z jej plecakiem. Była szczęśliwa, niesamowicie szczęśliwa, że wreszcie odzyska swoje rzeczy.

-Dziękuje profesorze, myślałam, że już nigdy ich nie odzyskam- gdy wypowiadała ostatnie słowa, w jej dłoniach znalazł się kawałek materiału, który zaczęła od razu przeszukiwać. Nawet nie zauważyła, że jej nauczyciel ma dość poważną minę.

-Hermiono, myślałaś nad tym, żeby wrócić do własnej rzeczywistości?- zapytał prostu z mostu, nie owijając w bawełnę. Siedziała tak chwilę, lekko sparaliżowana. Nie spodziewała się, że właśnie on zapyta się o tak banalną sprawę.

-Właściwie, tak. Nie chce tutaj zostać, szczególnie po tym jak Tom mnie zostawił. Ludzie widocznie się nie zmieniają, a jak urodzi się moje dziecko, będę miała powód, aby chronić go przed tyranem, którzy potem zabije setki, a może nawet i tysiące istnień ludzkich. To chyba zrozumiałe, że byłam tutaj tylko i wyłącznie z jego powodu, nie spodziewałam się jednak, takiego obrotu spraw- a następnie wskazała na siebie. Doskonale wiedział o co jej chodzi. Kto by się spodziewał, że Riddle zostanie ojcem w tak młodym wieku, nie mógł go bronić, a nawet nie chciał, lepiej dla niej jak wróci do swoich czasów, gdzie będzie mogła w spokoju wychować dziecko. Z drugiej strony, czy to dziecko nie będzie pozbawione niektórych wartości w życiu? Dorastanie w pełnej rodzinie jest niezwykle ważne, na tyle ważne, żeby z tego nie rezygnować pod żadnym pozorem.

-Rozumiem, nie chce Ci zabierać więcej czasu. Niedługo powinni się tutaj zjawić twoi szkolni przyjaciele. Chcieli by wreszcie dowiedzieć się prawdy, mam nadzieję, że jesteś w stanie im ją wyjawić. Panna Black już tyle razy napastowała mnie na korytarzu, podczas lekcji, albo w moim gabinecie, że zastanawiam się czy nie zamknąć się na trzy spusty w jakimś pomieszczeniu bez okiem- puścił w jej kierunku oczko, a następnie się ulotnił. Widocznie nie lubił się żegnać, ona z resztą też nie.

-Mówię pani, że musi tutaj leżeć Hermiona Granger- warczenie z korytarza dobiło się do uszu brązowookiej, która zdusiła w sobie śmiech. Doskonale znała ten głos, Walpurgia widocznie nie mogła uwierzyć, że umieścili ją na tym oddziale. Słusznie. Nikt by się nie spodziewał, że zostanie umieszczona na ginekologii, gdy w tam te partie ciała, nie powinno nic jej dolegać.

-Ten pokój? Dziękuje!- krzyk doszedł jej głosu, a już zaraz tupot butów dziewczyny wskazywał na to, że zaraz państwo Black, pojawią się w jej tymczasowym miejscu zamieszkania. Tak też się stało, wparowali otwierając głośno drzwi, a ciemnowłosa rzuciła się w stronę łóżka i uwiesiła na szyi Hermiony, która klepała ją po plecach. Przyduszała ją, ale to było miłe uczucie. Dawno nie czuła się tak dobrze.

-Hermiona! Żyjesz! Nic Ci nie jest! To dobrze!- mówiła bardzo podnieconym głosem, a tym czasie Orion, który stał z tyłu wznosił oczy ku sufitowi, który był dla niego bardziej interesujący niż te dwie kobiety, które ściskały się jakby nie wiedziały się pół wieku.

-Już dobrze, siadajcie- uśmiechnęła się do nich, jednak ten wyraz twarzy, nie można było nazwać szczęśliwym. Spojrzała na nich z ukosa, widocznie czekali na wieści.

-Nawet nie wiesz ile musiałam prosić o tą przepustkę, błagałam, prosiłam, jęczałam, nachodziłam ich i wreszcie, udało się. Tom nie chce nam nic powiedzieć. Wiedziałam, że jest kretynem, ale sądziłam, że to tylko pozory. Opowiadaj co u ciebie- te pozytywne emocję, to wszystko. Tak bardzo chciała powiedzieć, że jest dobrze, a tak nie było. Nie mogła ich oszukiwać, nie mogła krążyć wokół tego tematu. Musiała powiedzieć.

-Jestem w ciąży- gdy wypowiadała te słowa, nie wiedziała, że miała obojętną minę. Gdy do uszu obojga nastolatków doszła ta informacji, zamarli. Z przerażenia, szoku. To wszystko było wyjątkowo chore. Nikt nie spodziewał się, że właśnie ona, grzeczna uczennica Hermiona Granger będzie nosiła w swym łonie dziecko prefekta naczelnego, Toma Riddle’a.